 |
| Van fotos Kameroen |
dinsdag 29 mei 2012
woensdag 2 mei 2012
zondag 15 april 2012
Bedankt
In België hebben we wat centjes ingezameld om hier in het schooltje te investeren. We hebben duidelijk gemaakt dat dit niet ieder jaar het geval zal zijn maar dat we nu geluk hebben gehad dat er heel wat mensen centjes hebben meegegeven. Dit met dank aan de familie Cattrysse, Steels, Van Hecke, De Vuyst, Parmentier. Ook parochiale werken de Zouaaf willen we bedanken voor hun grote tegemoetkoming en tenslotte alle mensen die pralines gekocht hebben of naar ons kerstkraampje geweest zijn en op die manier een duitje in het zakje hebben gegeven. Hiermee hebben we 20 borden een nieuw likje bordverf gegeven, we hebben de houten banken laten herstellen en nieuwe boeken voor Engels aangekocht. Ook voetballen, pennen, potloden, gommen, schriften, krijt en knutselmateriaal hebben we aangekocht. Verder hebben we de centjes gebruikt om grote papieren en potloden te kopen om ons didactisch materiaal te maken. Hiervoor een grote dankuwel van ons en het hele schoolteam te Mokolo Mboua.
Groetjes Annelies
Groetjes Annelies
 |
| Van Collages |
laatste weken
Hallo allemaal,
Ons verblijf in Kameroen begint enorm te korten. We vinden het spijtig, we willen graag nog wat blijven maar de warmte maakt dit een beetje onmogelijk. We hebben deze week buiten geslapen omdat het binnen niet meer lukt. Het was een bijzondere ervaring. Ik sliep tussen de mama en de kleindochter ‘Adelaïde’.
Deze laatste week hebben we het didactisch materiaal dat we in de vakantie gemaakt hebben in de klassen geïnstalleerd. Ook hebben we nog enkele Engelse liedjes en lesjes gegeven. Op het einde van deze week hebben we aan het lerarenkorps enkele didactische werkvormen voorgesteld. We hebben vaak opgemerkt dat de lessen steeds op dezelfde manier gegeven worden. Vaak is dit vermoeiend voor de kinderen en daardoor verliezen ze de aandacht. Omdat monsieur le directeur heel geïnteresseerd was in differentiatie hebben we dit tijdens de evaluation voorgesteld. De leerkrachten volgden met veel interesse en namen deel aan onze uiteenzetting. Hieronder enkele foto’s van ons didactisch materiaal.
Ons verblijf in Kameroen begint enorm te korten. We vinden het spijtig, we willen graag nog wat blijven maar de warmte maakt dit een beetje onmogelijk. We hebben deze week buiten geslapen omdat het binnen niet meer lukt. Het was een bijzondere ervaring. Ik sliep tussen de mama en de kleindochter ‘Adelaïde’.
Deze laatste week hebben we het didactisch materiaal dat we in de vakantie gemaakt hebben in de klassen geïnstalleerd. Ook hebben we nog enkele Engelse liedjes en lesjes gegeven. Op het einde van deze week hebben we aan het lerarenkorps enkele didactische werkvormen voorgesteld. We hebben vaak opgemerkt dat de lessen steeds op dezelfde manier gegeven worden. Vaak is dit vermoeiend voor de kinderen en daardoor verliezen ze de aandacht. Omdat monsieur le directeur heel geïnteresseerd was in differentiatie hebben we dit tijdens de evaluation voorgesteld. De leerkrachten volgden met veel interesse en namen deel aan onze uiteenzetting. Hieronder enkele foto’s van ons didactisch materiaal.
 |
| Van Collages |
vrijdag 6 april 2012
Didactisch materiaal
Hallo allemaal,
In de paasvakantie hebben we heel wat didactisch materiaal gefabriceerd. Wij hebben aan de leerkrachten gevraagd wat ze graag in hun klas willen om de lessen een beetje gedifferentieerd en boeiender te geven. Ze wouden heel graag tekeningen en prenten omdat ze niets kunnen illustreren. We hebben tekeningen over alle soorten dieren, prenten over hygiëne en ziektes, prenten over naar de markt gaan, prenten over familie, getalbeelden, woordlijnen... en dit steeds in het Engels en in het Frans. Het was vermoeiend maar zijn fier op ons werk.
Hieronder enkele voorbeelden, als de prenten in de klassen ophangen vullen we zeker aan.
In de paasvakantie hebben we heel wat didactisch materiaal gefabriceerd. Wij hebben aan de leerkrachten gevraagd wat ze graag in hun klas willen om de lessen een beetje gedifferentieerd en boeiender te geven. Ze wouden heel graag tekeningen en prenten omdat ze niets kunnen illustreren. We hebben tekeningen over alle soorten dieren, prenten over hygiëne en ziektes, prenten over naar de markt gaan, prenten over familie, getalbeelden, woordlijnen... en dit steeds in het Engels en in het Frans. Het was vermoeiend maar zijn fier op ons werk.
Hieronder enkele voorbeelden, als de prenten in de klassen ophangen vullen we zeker aan.
Bezoek weeshuis
Hey,
Omdat we voor ons project met de dove kinderen graag een globaal idee willen over de gehandicaptenzorg zijn we iets verder gaan kijken. In de buurt van Maroua is er een weeshuis met ook een opvangcentrum voor mentaal gehandicapten , dove kinderen, blinde kinderen en zieke kinderen of baby’s… . De gehandicapte kinderen konden we nu niet bezoeken. Zij zijn in de vakantie naar hun gezinnen en blijven niet op het internaat. Toch was het werkelijk prachtig om te zien hoe dit alles was ingericht. Het is opgericht en wordt geleid door Italianen en Fransen. Ze hebben een boerderij om zichzelf te onderhouden. Ze kweken vitaminen en algen als medicatie. Ook mogen de gehandicapte kinderen er paardrijden (hypotherapie). Er is een houtzagerij om artisanale materialen te maken die ze dan weer verkopen als inkomsten. De baby'tjes worden er heel goed verzorgd. Er is een kleuter- en lagere school aangebouwd en er is een grote integratie van de mensen van de omgeving de er werken aan een leefbaar loon. Het deed deugd om zo een initiatief te zien. Ik heb zelf een gehandicapt zusje en ze zou haar hier heel goed hebben. Als je dat kan zeggen moet het toch werkelijk goed zijn. Het is wel een groot contrast met de opvang van onze dove kinderen in Mokolo, zij worden minder goed verzorgd. Toch is er daar ook al veel verbetering en integratie. Wij hebben al onze souvenirs in de artisanale winkel van het weeshuis gekocht, zo steunen we ook nog een beetje dit weeshuis. Daar leerden we een fransman kennen die zelf ook 15 weeskinderen bij zich thuis in Kameroen opvangt. We zijn ook hem in de namiddag gaan bezoeken. Wat een prachtige dag. Hij nodigde ons uit om Pasen met hem en zijn gezin te vieren maar dat hebben ik en Jeroen geweigerd omdat ons gezin ons ook thuis wil en mijn mama die hier nu een weekje in Maroua verblijft eens wil zien. Fabienne en Barbara kunnen nu wel Pasen vieren in een Afrikaans gezin wat veel leuker is dan enkel met hun tweetjes. Je leest het goed dat mijn mama is hier nu, zij verblijft een weekje in Maroua om ons even te bezoeken en ook enkele indrukken op te doen. Dat deed eigenlijk echt deugd.
Omdat we voor ons project met de dove kinderen graag een globaal idee willen over de gehandicaptenzorg zijn we iets verder gaan kijken. In de buurt van Maroua is er een weeshuis met ook een opvangcentrum voor mentaal gehandicapten , dove kinderen, blinde kinderen en zieke kinderen of baby’s… . De gehandicapte kinderen konden we nu niet bezoeken. Zij zijn in de vakantie naar hun gezinnen en blijven niet op het internaat. Toch was het werkelijk prachtig om te zien hoe dit alles was ingericht. Het is opgericht en wordt geleid door Italianen en Fransen. Ze hebben een boerderij om zichzelf te onderhouden. Ze kweken vitaminen en algen als medicatie. Ook mogen de gehandicapte kinderen er paardrijden (hypotherapie). Er is een houtzagerij om artisanale materialen te maken die ze dan weer verkopen als inkomsten. De baby'tjes worden er heel goed verzorgd. Er is een kleuter- en lagere school aangebouwd en er is een grote integratie van de mensen van de omgeving de er werken aan een leefbaar loon. Het deed deugd om zo een initiatief te zien. Ik heb zelf een gehandicapt zusje en ze zou haar hier heel goed hebben. Als je dat kan zeggen moet het toch werkelijk goed zijn. Het is wel een groot contrast met de opvang van onze dove kinderen in Mokolo, zij worden minder goed verzorgd. Toch is er daar ook al veel verbetering en integratie. Wij hebben al onze souvenirs in de artisanale winkel van het weeshuis gekocht, zo steunen we ook nog een beetje dit weeshuis. Daar leerden we een fransman kennen die zelf ook 15 weeskinderen bij zich thuis in Kameroen opvangt. We zijn ook hem in de namiddag gaan bezoeken. Wat een prachtige dag. Hij nodigde ons uit om Pasen met hem en zijn gezin te vieren maar dat hebben ik en Jeroen geweigerd omdat ons gezin ons ook thuis wil en mijn mama die hier nu een weekje in Maroua verblijft eens wil zien. Fabienne en Barbara kunnen nu wel Pasen vieren in een Afrikaans gezin wat veel leuker is dan enkel met hun tweetjes. Je leest het goed dat mijn mama is hier nu, zij verblijft een weekje in Maroua om ons even te bezoeken en ook enkele indrukken op te doen. Dat deed eigenlijk echt deugd.
enkele uitstapjes
Hey allemaal,
We hebben ervan geprofiteerd om in de paasvakanties enkele bezoekjes te plannen. We zijn naar Rhumsiki geweest en we hebben waza-park bezocht. Beiden waren heel knap om te zien. Rhumsiki geeft je een prachtig uitzicht en in het waza-park zie je de giraffen, antilopen... in het wild lopen. Bij beide bezoeken hebben we ook afgezien. De echte warmte is nu begonnen en die is heel moeilijk om dragen. Het is nu 45°c in de schaduw en dat is eigenlijk niet menselijk.
We konden in Rhumsiki genieten van de echte tradities. Hier volgen enkele impressies. Je betekent als man maar iets van zodra je 12 vrouwen hebt,en bij elke vrouw volgt een traditioneel feest. Elke belangrijke gebeurtenis in het leven heeft zijn feest en zijn voorbereidingen. Hiervoor maken ze juwelen, tassen, instrumenten. Je hebt een ketting om te trouwen, om een naam te geven, om vruchtbaarheid te geven, voor de dood ... We zagen er ook de Baobab hun heilige boom. Hij is zo heilig omdat hij zoveel geeft aan de mensen (voedsel, schaduw,...). We zagen de mensen potten bakken, toekomst voorspellen... Je ziet wel dat het is ingericht om de toeristen te lokken, maar het is ook zo dat de verhalen legendes hier in heel Kameroen nog leven en dat de mensen er ook echt nog in geloven. Zelfs in mijn gastgezin spreken ze nog over hekserij. Heel vaak keren Christenen of Moslims terug naar hun tradities om disputen op te lossen, de ziener bepaald dan wie er in fout is en hoe die gestraft moet worden. Ze bedanken dan wel God als het goed komt. Soms is het moeilijk om dit alles te volgen. Ik weet ook niet zeker of ik alles wel goed interpreteer, maar dit zijn mijn indrukken. Ik heb ook nog vele verhalen die ik uit enkele interviews heb gehaald. Voor mijn bachelorproef heb ik een animist geïnterviewd om meer te weten te komen over de tradities en dat was heel interessant.
Waza is een gigantisch (183 ha) beschermd domein. Hier leven heel veel dieren in het wild. Je moet natuurlijk een beetje geluk hebben met wat je te zien krijgt. Wij hebben een beetje pech gehad en hebben niet heel veel gezien. De leeuwen zaten verstopt en de olifanten waren weggetrokken omdat het te droog is. Zij keren waarschijnlijk nog terug maar wanneer dat kan je niet voorspellen. Toch was het de moeite om de slaap- en drinkplaats van de leeuwen te zoeken en de giraffen van dichtbij te bekijken. Ook het landschap loonde de moeite.
Kortom het waren prachtige indrukken
We hebben ervan geprofiteerd om in de paasvakanties enkele bezoekjes te plannen. We zijn naar Rhumsiki geweest en we hebben waza-park bezocht. Beiden waren heel knap om te zien. Rhumsiki geeft je een prachtig uitzicht en in het waza-park zie je de giraffen, antilopen... in het wild lopen. Bij beide bezoeken hebben we ook afgezien. De echte warmte is nu begonnen en die is heel moeilijk om dragen. Het is nu 45°c in de schaduw en dat is eigenlijk niet menselijk.
We konden in Rhumsiki genieten van de echte tradities. Hier volgen enkele impressies. Je betekent als man maar iets van zodra je 12 vrouwen hebt,en bij elke vrouw volgt een traditioneel feest. Elke belangrijke gebeurtenis in het leven heeft zijn feest en zijn voorbereidingen. Hiervoor maken ze juwelen, tassen, instrumenten. Je hebt een ketting om te trouwen, om een naam te geven, om vruchtbaarheid te geven, voor de dood ... We zagen er ook de Baobab hun heilige boom. Hij is zo heilig omdat hij zoveel geeft aan de mensen (voedsel, schaduw,...). We zagen de mensen potten bakken, toekomst voorspellen... Je ziet wel dat het is ingericht om de toeristen te lokken, maar het is ook zo dat de verhalen legendes hier in heel Kameroen nog leven en dat de mensen er ook echt nog in geloven. Zelfs in mijn gastgezin spreken ze nog over hekserij. Heel vaak keren Christenen of Moslims terug naar hun tradities om disputen op te lossen, de ziener bepaald dan wie er in fout is en hoe die gestraft moet worden. Ze bedanken dan wel God als het goed komt. Soms is het moeilijk om dit alles te volgen. Ik weet ook niet zeker of ik alles wel goed interpreteer, maar dit zijn mijn indrukken. Ik heb ook nog vele verhalen die ik uit enkele interviews heb gehaald. Voor mijn bachelorproef heb ik een animist geïnterviewd om meer te weten te komen over de tradities en dat was heel interessant.
Waza is een gigantisch (183 ha) beschermd domein. Hier leven heel veel dieren in het wild. Je moet natuurlijk een beetje geluk hebben met wat je te zien krijgt. Wij hebben een beetje pech gehad en hebben niet heel veel gezien. De leeuwen zaten verstopt en de olifanten waren weggetrokken omdat het te droog is. Zij keren waarschijnlijk nog terug maar wanneer dat kan je niet voorspellen. Toch was het de moeite om de slaap- en drinkplaats van de leeuwen te zoeken en de giraffen van dichtbij te bekijken. Ook het landschap loonde de moeite.
Kortom het waren prachtige indrukken
zaterdag 24 maart 2012
Le jour de l’amitié
Hallo,
Woensdag was het jour de l’amitié. Dit was een dag waar alles in teken van vriendschap stond. We hadden een soort fata morgana in elkaar gestopt. Er waren 5 uitdagingen die ze moesten behalen. Per uitdaging zou de school een ster kunnen verdienen en daaraan hing een prijs vast, een klasbal en boeken voor Engels. Het waren de oudste klassen die de uitdaging aangingen. Maar in hun activiteit moesten ze de jongere klassen betrekken. Het was een moeilijke organisatie maar een geslaagde dag. De leerkrachten zagen dit als een dagje vrij, op velen van hen moesten we niet rekenen voor wat hulp bij het ondersteunen van de klassen. Soms is dit jammer want de kinderen zijn dan zo enthousiast en van goede wil maar omdat er geen leerkracht in de klas aanwezig is om de kinderen wat in te temperen wordt het soms chaotisch en wij konden onmogelijk in 20 klassen tegelijkertijd zijn. Ondanks dat jammere feit is het dankzij de goede wil en de motivatie van de kinderen een prachtige dag geworden.
Dit waren de uitdagingen
- Zing het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Verzin een dans op het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Maak een groot kunstwerk in het zand dat vriendschap weerspiegelt
- Maak voor elke klas een vriendschapsaffiche (20)
- Bedenk poses voor echte vriendschapskiekjes en maak er één met héél de school
Elke ster is binnen en sommige resultaten waren werkelijk prachtig. Diep vanbinnen raakte de motivatie van de leerlingen mij enorm. Het vriendschapskunstwerk is echt kunst, dit verdient voor mij nog een extra ster. Hoe creatief en origineel ze hier aan de slag gegaan zijn is onvoorstelbaar. De foto’s zullen voor zich spreken. Om even onze vaktaal te spreken, de leerlingen hebben zoveel leerplandoelen en eindtermen bereikt.. Dat kan je niet geloven. Samenwerking, organisatie, motivatie waren de drijfveren. Creativiteit, tijdsinschatting, inzicht, waren de middelen en het toonmoment, foto’s, kunstwerken, lied, affiches waren het doel en het resultaat.
Woensdag was het jour de l’amitié. Dit was een dag waar alles in teken van vriendschap stond. We hadden een soort fata morgana in elkaar gestopt. Er waren 5 uitdagingen die ze moesten behalen. Per uitdaging zou de school een ster kunnen verdienen en daaraan hing een prijs vast, een klasbal en boeken voor Engels. Het waren de oudste klassen die de uitdaging aangingen. Maar in hun activiteit moesten ze de jongere klassen betrekken. Het was een moeilijke organisatie maar een geslaagde dag. De leerkrachten zagen dit als een dagje vrij, op velen van hen moesten we niet rekenen voor wat hulp bij het ondersteunen van de klassen. Soms is dit jammer want de kinderen zijn dan zo enthousiast en van goede wil maar omdat er geen leerkracht in de klas aanwezig is om de kinderen wat in te temperen wordt het soms chaotisch en wij konden onmogelijk in 20 klassen tegelijkertijd zijn. Ondanks dat jammere feit is het dankzij de goede wil en de motivatie van de kinderen een prachtige dag geworden.
Dit waren de uitdagingen
- Zing het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Verzin een dans op het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Maak een groot kunstwerk in het zand dat vriendschap weerspiegelt
- Maak voor elke klas een vriendschapsaffiche (20)
- Bedenk poses voor echte vriendschapskiekjes en maak er één met héél de school
Elke ster is binnen en sommige resultaten waren werkelijk prachtig. Diep vanbinnen raakte de motivatie van de leerlingen mij enorm. Het vriendschapskunstwerk is echt kunst, dit verdient voor mij nog een extra ster. Hoe creatief en origineel ze hier aan de slag gegaan zijn is onvoorstelbaar. De foto’s zullen voor zich spreken. Om even onze vaktaal te spreken, de leerlingen hebben zoveel leerplandoelen en eindtermen bereikt.. Dat kan je niet geloven. Samenwerking, organisatie, motivatie waren de drijfveren. Creativiteit, tijdsinschatting, inzicht, waren de middelen en het toonmoment, foto’s, kunstwerken, lied, affiches waren het doel en het resultaat.
vrijdag 16 maart 2012
Bewegingsexpressie – muziek – dramatisch spel
Hey allemaal,
Het is ongelofelijk hoeveel energie ik gehaald heb uit deze korte week. Enkel op maandag, dinsdag en woensdag was er les. Donderdag was het een voormiddag vergadering en vrijdag was het rapportenbedeling. Maandag en dinsdag zijn we ook muzisch aan de slag gegaan in de grote klassen. Met de dove kinderen hebben we vaak beeldend gewerkt maar in klassen van 60-70 kinderen is dat heel moeilijk. Er is niets van materiaal, ook al doe je veel met afvalmateriaal. Een gewone lijmstift of schaar is er ook niet. Maar daar hebben we ons niet door laten doen. We trokken van klas tot klas om met het lichaam, de stem, en de inleving aan de slag te gaan. De kinderen zijn dit echt niet gewoon en toch deden ze het goed. Ze hadden eerst even tijd nodig om te wennen aan deze manier van lesgeven en werken. Ze waren een beetje verlegen. Maar eens ze ons enthousiasme zagen waren ze zelf ook vertrokken. We hebben allerlei activiteiten uitgewerkt binnen het thema dieren omdat dit het thema is waar ze nu rond werken. Zo vertelde ik een verhaal over de familie olifant, elke olifant stapte en zong op een andere manier. Elke keer mochten zij de olifant spelen. Nadien lieten we de olifanten in Kanon zingen, de olifanten waren eens bang, eens boos … Verder hebben we een bewegingsverhaal gemaakt op verschillende fragmenten van carnaval des animaux. Dit was prachtig om zien.Onze kinderen hier, hebben nog nooit naar klassieke muziek geluisterd laat staan, actief geluisterd. Toch konden ze heel goed een olifant, een kip, een vis herkennen in de muziek. Als je dan vroeg “waarom denk je dat?” liep het gesprek wel even vast. Over ritme, tempo en maat spreken is nog te moeilijk. Dat zullen ze hier ook nooit aangeleerd krijgen. We lieten hen dan bewegen op de muziek zoals het dier dit volgens hen zou doen en dat deden ze heel goed op het ritme. Ritme dat hebben ze hier allemaal. Ook het liedje “le coq est mort” hebben we aangeleerd, daar mochten ze dan allemaal andere dieren inbrengen samen met hun geluid. Le chat est mort, le lion est mort… soms gaf dit heel grappige resultaten. Ook dansspetters vonden de kinderen fantastisch, ik denk aan bas ballon. Daar moet je een ballon imiteren die zichzelf opblaast, weer krimpt, weer opblaast … en op het einde ploft natuurlijk. Ook de douchedruppel, fred elastiek hebben ze leren kennen. Met alle klassen hebben we ook de vogeltjesdans gedanst, dat was heel leuk en dat doen ze heel graag.
groetjes,
Het is ongelofelijk hoeveel energie ik gehaald heb uit deze korte week. Enkel op maandag, dinsdag en woensdag was er les. Donderdag was het een voormiddag vergadering en vrijdag was het rapportenbedeling. Maandag en dinsdag zijn we ook muzisch aan de slag gegaan in de grote klassen. Met de dove kinderen hebben we vaak beeldend gewerkt maar in klassen van 60-70 kinderen is dat heel moeilijk. Er is niets van materiaal, ook al doe je veel met afvalmateriaal. Een gewone lijmstift of schaar is er ook niet. Maar daar hebben we ons niet door laten doen. We trokken van klas tot klas om met het lichaam, de stem, en de inleving aan de slag te gaan. De kinderen zijn dit echt niet gewoon en toch deden ze het goed. Ze hadden eerst even tijd nodig om te wennen aan deze manier van lesgeven en werken. Ze waren een beetje verlegen. Maar eens ze ons enthousiasme zagen waren ze zelf ook vertrokken. We hebben allerlei activiteiten uitgewerkt binnen het thema dieren omdat dit het thema is waar ze nu rond werken. Zo vertelde ik een verhaal over de familie olifant, elke olifant stapte en zong op een andere manier. Elke keer mochten zij de olifant spelen. Nadien lieten we de olifanten in Kanon zingen, de olifanten waren eens bang, eens boos … Verder hebben we een bewegingsverhaal gemaakt op verschillende fragmenten van carnaval des animaux. Dit was prachtig om zien.Onze kinderen hier, hebben nog nooit naar klassieke muziek geluisterd laat staan, actief geluisterd. Toch konden ze heel goed een olifant, een kip, een vis herkennen in de muziek. Als je dan vroeg “waarom denk je dat?” liep het gesprek wel even vast. Over ritme, tempo en maat spreken is nog te moeilijk. Dat zullen ze hier ook nooit aangeleerd krijgen. We lieten hen dan bewegen op de muziek zoals het dier dit volgens hen zou doen en dat deden ze heel goed op het ritme. Ritme dat hebben ze hier allemaal. Ook het liedje “le coq est mort” hebben we aangeleerd, daar mochten ze dan allemaal andere dieren inbrengen samen met hun geluid. Le chat est mort, le lion est mort… soms gaf dit heel grappige resultaten. Ook dansspetters vonden de kinderen fantastisch, ik denk aan bas ballon. Daar moet je een ballon imiteren die zichzelf opblaast, weer krimpt, weer opblaast … en op het einde ploft natuurlijk. Ook de douchedruppel, fred elastiek hebben ze leren kennen. Met alle klassen hebben we ook de vogeltjesdans gedanst, dat was heel leuk en dat doen ze heel graag.
groetjes,
Projectweek 3
Hier ben ik weer,
Onze derde projectweek zit er ook op. We gingen deze week normaal een hele week rond vriendschap werken. Dit met een heel muzisch spel , een soort fata morgana of één tegen allen waar we de kinderen zouden uitdagen in allerlei opdrachten.
Het is moeilijk om de leerkrachten te overtuigen van het muzische. Enkel liedjes zingen vinden ze interessant, dat is even leuk om te doen wanneer de kinderen moe worden in de klas. De kinderen moeten ook goed kunnen zingen om te defileren. Maar als je spreekt over beeld( kunst), bewegingsexpressie, drama zullen de leerkrachten uitbundig knikken maar eigenlijk hebben ze geen zin in deze larie. De kinderen moeten uit alles kunnen leren en leren betekent citeren, herhalen, reproduceren, afratelen. Ergens volg ik hun redenering wel. Wij vinden dit wel nodig om een kind te laten ontwikkelen op alle mogelijke terreinen en we willen het zoveel mogelijk kansen geven. Wij zien in dat je leert door te doen. De leerkrachten hier vinden dat een kind zoveel mogelijk kennis moet bevatten enkel met kennis kan je iets bereiken. Als kunstenaar, acteur… kan je hier geen geld verdienen. Waarom zouden de kinderen die vaardigheden dan moeten leren? Voetbal dat is interessant want op die manier komen ze misschien uit hun vicieuze cirkel. Ik druk het nu heel cru uit en zo wordt het hier niet gezegd maar dat is wel wat de leerkrachten denken. Ook al ben ik zelf heel muzisch ingesteld, ik begrijp hen heel goed.
Mr. Hakda stelde voor om ons project de week voor de paasvakantie te leggen, dat is voor onze school volgende week al. De belgische vakantie start een week later. We hebben geprobeerd om ons project met handen en voeten uit te leggen we hebben geprobeerd om hen te overtuigen van alle doelen en mogelijkheden die je ermee kan bereiken, we mogen het uitvoeren maar na onze komst zal het niet meer verder gezet worden. De leerkrachten gaan het muzische automatisch weer opzij schuiven. Wel zullen ze onze liedjes en dansjes blijven gebruiken.
Deze week zijn we dan gestart bij de doven, we geven af en toe enkele lessen en gaan vaak beeldend aan de slag. Het thema is dieren en dat is heel fijn. De leerkrachten zien hier wel heel goed in dat de dove kinderen vooral leren door te doen. We vertellen verhalen over dieren, dat kan je illustreren met prenten, we lopen en stappen zoals dieren en we fabriceren dieren. Het is een heel mooie ervaring en het doet deugd dat je de kinderen ziet genieten. Je ontdekt ook echt talenten, ook zie je ze vaak logisch en tactisch nadenken. Dat is nu net wat we moeten gebruiken om hen te overtuigen van de kracht van het muzische. Maar die weg is nog lang. Zoals je hoort in mijn beschrijving is ontwikkelingssamenwerking een weg met vallen en opstaan. Je haalt energie uit de goede momenten en je hebt af en toe een dipje bij de teleurstellingen.
Onze derde projectweek zit er ook op. We gingen deze week normaal een hele week rond vriendschap werken. Dit met een heel muzisch spel , een soort fata morgana of één tegen allen waar we de kinderen zouden uitdagen in allerlei opdrachten.
Het is moeilijk om de leerkrachten te overtuigen van het muzische. Enkel liedjes zingen vinden ze interessant, dat is even leuk om te doen wanneer de kinderen moe worden in de klas. De kinderen moeten ook goed kunnen zingen om te defileren. Maar als je spreekt over beeld( kunst), bewegingsexpressie, drama zullen de leerkrachten uitbundig knikken maar eigenlijk hebben ze geen zin in deze larie. De kinderen moeten uit alles kunnen leren en leren betekent citeren, herhalen, reproduceren, afratelen. Ergens volg ik hun redenering wel. Wij vinden dit wel nodig om een kind te laten ontwikkelen op alle mogelijke terreinen en we willen het zoveel mogelijk kansen geven. Wij zien in dat je leert door te doen. De leerkrachten hier vinden dat een kind zoveel mogelijk kennis moet bevatten enkel met kennis kan je iets bereiken. Als kunstenaar, acteur… kan je hier geen geld verdienen. Waarom zouden de kinderen die vaardigheden dan moeten leren? Voetbal dat is interessant want op die manier komen ze misschien uit hun vicieuze cirkel. Ik druk het nu heel cru uit en zo wordt het hier niet gezegd maar dat is wel wat de leerkrachten denken. Ook al ben ik zelf heel muzisch ingesteld, ik begrijp hen heel goed.
Mr. Hakda stelde voor om ons project de week voor de paasvakantie te leggen, dat is voor onze school volgende week al. De belgische vakantie start een week later. We hebben geprobeerd om ons project met handen en voeten uit te leggen we hebben geprobeerd om hen te overtuigen van alle doelen en mogelijkheden die je ermee kan bereiken, we mogen het uitvoeren maar na onze komst zal het niet meer verder gezet worden. De leerkrachten gaan het muzische automatisch weer opzij schuiven. Wel zullen ze onze liedjes en dansjes blijven gebruiken.
Deze week zijn we dan gestart bij de doven, we geven af en toe enkele lessen en gaan vaak beeldend aan de slag. Het thema is dieren en dat is heel fijn. De leerkrachten zien hier wel heel goed in dat de dove kinderen vooral leren door te doen. We vertellen verhalen over dieren, dat kan je illustreren met prenten, we lopen en stappen zoals dieren en we fabriceren dieren. Het is een heel mooie ervaring en het doet deugd dat je de kinderen ziet genieten. Je ontdekt ook echt talenten, ook zie je ze vaak logisch en tactisch nadenken. Dat is nu net wat we moeten gebruiken om hen te overtuigen van de kracht van het muzische. Maar die weg is nog lang. Zoals je hoort in mijn beschrijving is ontwikkelingssamenwerking een weg met vallen en opstaan. Je haalt energie uit de goede momenten en je hebt af en toe een dipje bij de teleurstellingen.
Djingliya
Hey bloggers,
In het weekend na de tweede projectweek zijn we bij soeur Lea geweest. Soeur Lea woont op 20 km van Mokolo. Met de mototaxi ben je er op een halfuurtje en dat is een zeer mooi halfuurtje. De bergen zijn werkelijk prachtig en de wind op de taxi koelt af. Dat is dus even genieten. Eens in Djingliya werden we onthaald door soeur Lea, soeur Odette en soeur Reina. Soeur Odette is van Congo en soeur Reina van Guatemala. Ze hadden voor ons een slaatje gemaakt met lekker groentjes, brood, boter, choco, confituur … Ik heb echt gesmuld, het was heel lang geleden dat ik nog eens een gevulde tafel zag. We hebben het goed in ons gezin en ze doen hun uiterste best, maar er zijn grote verschillen. Je eet steeds uit één bord en 3 maal per dag hetzelfde. Alles went, maar je bent nadien snel verwend. Het was een heel gezellige avond, we konden wat bijpraten en eens goed lachen. De tweede dag in Djingliya zijn we de omgeving gaan verkennen. Het was een prachtige wandeling maar net iets te warm. We keerden pas terug rond de middag en dat hadden we wat onderschat. Het was wel adembenemend. Heel de weg volgden tientallen straatkinderen ons en wouden ze graag met ons op de foto. Wij leerden hen een beetje nederlands en zij ons mafa. Ze kunnen nu al heel flink zeggen: “Jeroen is zot”, “Annelies krullenkop” en zelfs “de kat krabt de krollen van de trap” lukt goed. Als zij ons iets in het mafa lieten zeggen, stopten ze niet meer met lachten. Je hebt dan een echt een toeristengevoel, terwijl je dat helemaal niet wilt zijn. Maar ondertussen kunnen we dat al beter van ons afzetten en genieten we van onze vrije tijd. Het is ook echt een vrij gevoel. In de week in je gezin ben je beperkt, je kan niet steeds doen en laten waar je zin in hebt. Dat is helemaal niet erg maar je voelt wel dat wij kunnen genieten van wat vrijheid. Dat is ook wat soeur Lea ons wou geven, omdat ze ondertussen al goed weet dat je in een gastgezin soms een beklemmend gevoel hebt. Dat naast de zeer mooie ervaringen, vriendschappen, interessante babbels en liefde van de kinderen … In de middag zijn we het gezondheidscentrum in Nguetchewe gaan bezoeken. Dit is opgericht met de steun van de provincie West-Vlaanderen, vanwaar soeur Lea afkomstig is. Zij heeft jaren lesgegeven in de normaalschool zoals dat toen heette. Het gezondheidscentrum is gloednieuw en zit prachtig in elkaar. We konden er ons zelfs even wegen. Ik weeg nog evenveel als toen ik vertrok. In het gezondheidscentrum zie je soms wel wat. Er was een kindje waarvan de rug helemaal verbrand was en dat gaf geen kick. Vele kinderen zijn hier echt sterk. Na dit bezoek zijn we naar de paroisse geweest waar soeur Lea vroeger verbleef. Daar zit ook een zuster die net zoals soeur Odette lesgeeft in Kameroen. Het is heel mooi om te zien dat zij meer gemotiveerd zijn als vele leerkrachten hier ondanks dat zij hetzelfde loon hebben. Zij zijn meer begaan met de kinderen en hun toekomst. Op zondag hebben we de mis ter plaatste bijgewoond en zijn we teruggekeerd naar Mokolo.
In het weekend na de tweede projectweek zijn we bij soeur Lea geweest. Soeur Lea woont op 20 km van Mokolo. Met de mototaxi ben je er op een halfuurtje en dat is een zeer mooi halfuurtje. De bergen zijn werkelijk prachtig en de wind op de taxi koelt af. Dat is dus even genieten. Eens in Djingliya werden we onthaald door soeur Lea, soeur Odette en soeur Reina. Soeur Odette is van Congo en soeur Reina van Guatemala. Ze hadden voor ons een slaatje gemaakt met lekker groentjes, brood, boter, choco, confituur … Ik heb echt gesmuld, het was heel lang geleden dat ik nog eens een gevulde tafel zag. We hebben het goed in ons gezin en ze doen hun uiterste best, maar er zijn grote verschillen. Je eet steeds uit één bord en 3 maal per dag hetzelfde. Alles went, maar je bent nadien snel verwend. Het was een heel gezellige avond, we konden wat bijpraten en eens goed lachen. De tweede dag in Djingliya zijn we de omgeving gaan verkennen. Het was een prachtige wandeling maar net iets te warm. We keerden pas terug rond de middag en dat hadden we wat onderschat. Het was wel adembenemend. Heel de weg volgden tientallen straatkinderen ons en wouden ze graag met ons op de foto. Wij leerden hen een beetje nederlands en zij ons mafa. Ze kunnen nu al heel flink zeggen: “Jeroen is zot”, “Annelies krullenkop” en zelfs “de kat krabt de krollen van de trap” lukt goed. Als zij ons iets in het mafa lieten zeggen, stopten ze niet meer met lachten. Je hebt dan een echt een toeristengevoel, terwijl je dat helemaal niet wilt zijn. Maar ondertussen kunnen we dat al beter van ons afzetten en genieten we van onze vrije tijd. Het is ook echt een vrij gevoel. In de week in je gezin ben je beperkt, je kan niet steeds doen en laten waar je zin in hebt. Dat is helemaal niet erg maar je voelt wel dat wij kunnen genieten van wat vrijheid. Dat is ook wat soeur Lea ons wou geven, omdat ze ondertussen al goed weet dat je in een gastgezin soms een beklemmend gevoel hebt. Dat naast de zeer mooie ervaringen, vriendschappen, interessante babbels en liefde van de kinderen … In de middag zijn we het gezondheidscentrum in Nguetchewe gaan bezoeken. Dit is opgericht met de steun van de provincie West-Vlaanderen, vanwaar soeur Lea afkomstig is. Zij heeft jaren lesgegeven in de normaalschool zoals dat toen heette. Het gezondheidscentrum is gloednieuw en zit prachtig in elkaar. We konden er ons zelfs even wegen. Ik weeg nog evenveel als toen ik vertrok. In het gezondheidscentrum zie je soms wel wat. Er was een kindje waarvan de rug helemaal verbrand was en dat gaf geen kick. Vele kinderen zijn hier echt sterk. Na dit bezoek zijn we naar de paroisse geweest waar soeur Lea vroeger verbleef. Daar zit ook een zuster die net zoals soeur Odette lesgeeft in Kameroen. Het is heel mooi om te zien dat zij meer gemotiveerd zijn als vele leerkrachten hier ondanks dat zij hetzelfde loon hebben. Zij zijn meer begaan met de kinderen en hun toekomst. Op zondag hebben we de mis ter plaatste bijgewoond en zijn we teruggekeerd naar Mokolo.
Projectweek 2
Hey allemaal,
Onze tweede projectweek zit er al even op, maar ik vind nu pas de tijd om naar Maroua te komen voor het internet. Tijdens onze tweede projectweek hebben we heel wat speelplaatspelen aangeleerd. De kinderen vervelen zich vaak tijdens de speeltijd. Er is veel plaats maar er is enkel zand. Hinkelspelen tekenen, had dus niet veel zin. We gingen op zoek naar spelletjes die ze konden spelen met zo weinig mogelijk materiaal. Want materiaal wordt hier gauw gestolen. Het zou ook een nieuwe reden zijn om ruzie te maken. We hebben alle spelen aangeleerd en op fiches geschreven. De fiches hangen nu omhoog op de speelplaats, zo kunnen ze steeds opnieuw de regels bekijken. Het project is zeer geslaagd, de kinderen spelen heel vaak de spelletjes op de speelplaats. We leerden hen zakdoek leggen , schipper mag ik overvaren, 1,2,3 piano, jacques a dit, chinese voetbal, kat en muis, teambal, blad –steen-schaar … Ook leerden we hen enkele hinkelspelen tekenen in het zand. Het was een zeer leuk projectje maar heel vermoeiend, spelletjes aanleren in 40° C is niet te onderschatten. Tegen de middag waren we dan ook steeds heel moe en moesten we even reposeren (rusten).
Onze tweede projectweek zit er al even op, maar ik vind nu pas de tijd om naar Maroua te komen voor het internet. Tijdens onze tweede projectweek hebben we heel wat speelplaatspelen aangeleerd. De kinderen vervelen zich vaak tijdens de speeltijd. Er is veel plaats maar er is enkel zand. Hinkelspelen tekenen, had dus niet veel zin. We gingen op zoek naar spelletjes die ze konden spelen met zo weinig mogelijk materiaal. Want materiaal wordt hier gauw gestolen. Het zou ook een nieuwe reden zijn om ruzie te maken. We hebben alle spelen aangeleerd en op fiches geschreven. De fiches hangen nu omhoog op de speelplaats, zo kunnen ze steeds opnieuw de regels bekijken. Het project is zeer geslaagd, de kinderen spelen heel vaak de spelletjes op de speelplaats. We leerden hen zakdoek leggen , schipper mag ik overvaren, 1,2,3 piano, jacques a dit, chinese voetbal, kat en muis, teambal, blad –steen-schaar … Ook leerden we hen enkele hinkelspelen tekenen in het zand. Het was een zeer leuk projectje maar heel vermoeiend, spelletjes aanleren in 40° C is niet te onderschatten. Tegen de middag waren we dan ook steeds heel moe en moesten we even reposeren (rusten).
zaterdag 3 maart 2012
Het gezin
Hier zijn enkele foto’s van het gezin. Ze hebben mijn make-up gevonden en hebben zich er eens mee opgemaakt. Het was wel een beetje grappig want ze gebruikten mijn houtskool voor een zwart lijntje onder de ogen te trekken.
Het jongste meisje is het kindje van één van de dochters, zij heet Adelaïde, haar mama heet Doumagaï en dan hebben we Monica en Christine. De vader van het gezin heet Aloys en de moeder Catherine. Ze hebben nog veel andere kinderen maar die zijn al uit huis of studeren verder van de deur. Ik ga zeker nog eens een foto’s nemen van alle mensen in de buurt en van de omgeving. Nu durf ik nog niet zo goed van iedereen foto’s nemen, maar dat komt wel
Het jongste meisje is het kindje van één van de dochters, zij heet Adelaïde, haar mama heet Doumagaï en dan hebben we Monica en Christine. De vader van het gezin heet Aloys en de moeder Catherine. Ze hebben nog veel andere kinderen maar die zijn al uit huis of studeren verder van de deur. Ik ga zeker nog eens een foto’s nemen van alle mensen in de buurt en van de omgeving. Nu durf ik nog niet zo goed van iedereen foto’s nemen, maar dat komt wel
Projectweek 1
Belonen ...
Deze week hebben we aan ons eerste project gewerkt. Ons idee was om een beloningsysteem uit te werken voor elke klas. Dat zijn er maar liefst 18. Alle leerkrachten klagen over de drukte in de klas, leerlingen die teveel praten, het uniform dat niet gedragen wordt, laatkomers … We dachten als we nu eens voor alle klassen iets bedenken dat hen motiveert om een goed leerling te zijn komen er misschien kleine vorderingen. Ik en Jeroen maakten een hele boel afspraken op. We zouden dit ook graag doen met de leerlingen zelf maar dat gaat moeilijk als er in elk klas 65 zitten. We deden het al voor hen. We zijn ook grote papieren gaan kopen om deze afspraken voor 20 klassen te schilderen. We plaatsen er nog een beertje bij en het was een mooi contractje. Dat contract hebben de leerlingen vrijdag allemaal ondertekend. Wat hangt er nu vast aan ons systeem. Elk kind heeft een kaartje gemaakt met zin/haar naam. Deze hebben wij op voorhand verknipt voor meer dan 800 leerlingen omdat de kinderen op school niet zelf een schaar of papier hebben. Per klas hebben we alle kaartjes op een wasdraad bevestigd. Dit in een willekeurige volgorde. Nu als er leerlingen zijn die zich heel goed aan de afspraken houden mogen ze af en toe een plaatsje naar voor. Als ze zich misdragen gaan ze een plaats naar achter. Op het einde van de week krijgen de eerste 5 een kruisje naast hun naam. Dat is ook een papier dat naast de afspraken hangt. Wanneer een kind 10 kruisjes heeft, krijgt het een pen van de directeur. Dat is een klein pakje waar ze hier voor vechten. In de klassen met je jongste kindjes hebben we ook een afsprakenlied gezongen, dat hebben we zelf geschreven.
Groetjes tot de volgende keer!!
Deze week hebben we aan ons eerste project gewerkt. Ons idee was om een beloningsysteem uit te werken voor elke klas. Dat zijn er maar liefst 18. Alle leerkrachten klagen over de drukte in de klas, leerlingen die teveel praten, het uniform dat niet gedragen wordt, laatkomers … We dachten als we nu eens voor alle klassen iets bedenken dat hen motiveert om een goed leerling te zijn komen er misschien kleine vorderingen. Ik en Jeroen maakten een hele boel afspraken op. We zouden dit ook graag doen met de leerlingen zelf maar dat gaat moeilijk als er in elk klas 65 zitten. We deden het al voor hen. We zijn ook grote papieren gaan kopen om deze afspraken voor 20 klassen te schilderen. We plaatsen er nog een beertje bij en het was een mooi contractje. Dat contract hebben de leerlingen vrijdag allemaal ondertekend. Wat hangt er nu vast aan ons systeem. Elk kind heeft een kaartje gemaakt met zin/haar naam. Deze hebben wij op voorhand verknipt voor meer dan 800 leerlingen omdat de kinderen op school niet zelf een schaar of papier hebben. Per klas hebben we alle kaartjes op een wasdraad bevestigd. Dit in een willekeurige volgorde. Nu als er leerlingen zijn die zich heel goed aan de afspraken houden mogen ze af en toe een plaatsje naar voor. Als ze zich misdragen gaan ze een plaats naar achter. Op het einde van de week krijgen de eerste 5 een kruisje naast hun naam. Dat is ook een papier dat naast de afspraken hangt. Wanneer een kind 10 kruisjes heeft, krijgt het een pen van de directeur. Dat is een klein pakje waar ze hier voor vechten. In de klassen met je jongste kindjes hebben we ook een afsprakenlied gezongen, dat hebben we zelf geschreven.
Groetjes tot de volgende keer!!
maandag 27 februari 2012
Een Vlaamse avond
Normaal zie je me nooit zo snel een berichtje posten op een maandag. Maar gisteren was er dus de Vlaamse avond en die avond zelf nog terugkeren is te gevaarlijk. Daarom keren we pas vandaag terug met zuster Lea en kan ik dus nog even op het net. Op de Vlaamse avond waren maar liefst 11 Vlamingen. Dat deed echt deugd. We hadden Marc Bilau en zijn vrouw Regine de gastheer en gastvrouw. We hadden soeur Lea die nog leerkracht is geweest in Tielt. Ook zagen we Frans Byl een priester die hier al 24 jaar is. Tenslotte hadden we Hilde en Toon, twee jonge mensen die in Kameroen wonen omdat de papa voor broederlijk delen werkt. Zij hebben twee kindjes Hannes en Jannis. We hebben heel lekker gegeten, mijn buikje was lekker rond. Het voorgerechtje was een avocado bewerkt met eitjes, sardientjes en tomaatjes. Als hoofdgerecht hadden we kip met een tomatensaus, zoals mijn papa die ook zo lekker maakt. Dit samen met frietjes of plantins (gefrituurde bananen). Dan als dessert kregen we tiramisu. Het was een droom. Een hele avond Vlaams praten was ook wel bijzonder. Je kan elkaar tips geven, ervaringen uitwisselen. Kortom het was voor mij een geslaagde avond. Regine vertrekt deze week terug naar België en we mogen post meegeven. Zij zal deze in België zelf posten.
Tot gauw
Annelies
Naar de markt in Maroua
Zondag waren we uitzonderlijk nog een hele dag in Maroua. Dit omdat er die avond een Vlaamse avond plaatsvond . Zondag gingen we dus zelf maar eens op zoek naar wat vitaminen en iets lekker om te maken. Ik en Jeroen gingen naar de uitgedroogde rivier waar een grote markt plaatsvond. Je vindt daar groeten en fruit van hier, fietsen, materiaal voor fietsen, kruiken, matten, hout, schoenen, kleren, stoffen maar ook wel vlees en vis in de zon. Maar toch hebben we echt genoten van onze boodschappen. We kochten bananenmango’s, avocado’s, tomaten en ajuinen. Hier hebben we in de middag guacamolé van gemaakt en op ons stokbrood gesmeerd. Het deed deugd om zo veel lekkers te eten. In de week in ons gezin eten we heel vaak hetzelfde en ook amper fruit. Wij vroegen ons af hoe dat kwam, hier is zoveel. Maar voor de mensen van hier is zelfs hun eigen fruit te duur. Naar de westerse landen worden dan nog hun beste waren geëxporteerd en de gewone bevolking van hier, zal geen avocado’s of bananenmango’s eten. Dat was toch even schrikken. De tomaten, sla en ajuinen stonden nu wel heel goedkoop en daar eten de mensen wel van.
zaterdag 25 februari 2012
Hier ben ik weer
Hey allemaal
Hier ben ik weer met een berichtje uit Mokolo. Deze week heb ik mijn eerste lesmomentjes gehad. Ook hebben we nog geobserveerd in de CP, CE1,CE2 en de klassen intégrées. De laatsten zijn de klassen met de dove kinderen. Het was heel interessant.
Het is niet gemakkelijk om je lessen te bedenken, je hebt geen materiaal, handleiding, leidraad en dan heb je nog eens de vertaling naar het frans. Een hele middag heb ik gewerkt voor één lesje. Ik heb tekeningen gemaakt bij de nieuwe woordenschat, woordkaartjes geschreven en een liedje bedacht op een bestaande melodie om de woorden te memoriseren. Eigenlijk was ik blij met het resultaat, het was heel lang geleden dat ik nog eens getekend had. Bij ons haal je alles van het internet, hier is dat niet evident, in Mokolo is het een uitzondering als je ooit al eens op het internet bent geweest. Het jammere is wel dat je er bij ons voor kan zorgen dat je het didactisch materiaal lang kan blijven gebruiken, je lamineert het, klasseert het … Hier maak je een tekening, je gebruikt ze één keer en ze is vuil van het zand of het stof … De leerkrachten doen de moeite al lang niet meer. Ik begrijp hen ook wel ze hebben een heel laag loon, en gaan zelf niet investeren in papier en kleurpotloden. De leerkachten zouden door de staat moeten gemotiveerd worden om hen in te zetten voor hun klasje.
Hier enkele sfeerbeelden van ons schooltje in Mokolo
Dit was het klasje waar ik de eerste keer in heb lesgegeven. Het zijn maar liefst 71 kinderen.
Hier ben ik weer met een berichtje uit Mokolo. Deze week heb ik mijn eerste lesmomentjes gehad. Ook hebben we nog geobserveerd in de CP, CE1,CE2 en de klassen intégrées. De laatsten zijn de klassen met de dove kinderen. Het was heel interessant.
Het is niet gemakkelijk om je lessen te bedenken, je hebt geen materiaal, handleiding, leidraad en dan heb je nog eens de vertaling naar het frans. Een hele middag heb ik gewerkt voor één lesje. Ik heb tekeningen gemaakt bij de nieuwe woordenschat, woordkaartjes geschreven en een liedje bedacht op een bestaande melodie om de woorden te memoriseren. Eigenlijk was ik blij met het resultaat, het was heel lang geleden dat ik nog eens getekend had. Bij ons haal je alles van het internet, hier is dat niet evident, in Mokolo is het een uitzondering als je ooit al eens op het internet bent geweest. Het jammere is wel dat je er bij ons voor kan zorgen dat je het didactisch materiaal lang kan blijven gebruiken, je lamineert het, klasseert het … Hier maak je een tekening, je gebruikt ze één keer en ze is vuil van het zand of het stof … De leerkrachten doen de moeite al lang niet meer. Ik begrijp hen ook wel ze hebben een heel laag loon, en gaan zelf niet investeren in papier en kleurpotloden. De leerkachten zouden door de staat moeten gemotiveerd worden om hen in te zetten voor hun klasje.
Hier enkele sfeerbeelden van ons schooltje in Mokolo
zaterdag 18 februari 2012
De eerste observatiedagen in het schooltje in Mokolo
Hey,
De school in Mokolo is enorm groot. Het is een private Katholieke school. Hier in Kameroen is er een groot verschil tussen de soorten scholen. De publieke scholen hebben een minder goede naam, veel kinderen komen niet naar school, er zijn ook weinig regels. Dan heb je de tweetalige scholen waar ze veel lessen volgen in het Engels, je hebt ook islamitische scholen waar ze ook Arabisch krijgen. Tenslotte onze school en dat is een Katholieke school, hier krijgen ze ook engels als taalvak maar er wordt geen wero of wiskunde in het Engels gegeven. Hier is de officiële taal het Frans. In onze stageschool zijn er 20 klassen. Er zijn 15 klassen voor de lagere school en 5 klassen voor de dove kinderen. Zij zitten op onze school op internaat.
Hoe verliep nu de observatie? Ik ben gestart met observeren in CM1. Dat is het vijfde leerjaar bij ons. Ik stond bij monsieur Jasmin, dat is de leerkracht die vorig jaar ook mee naar België is geweest. Hij is de beste leerkracht van de school. Tijdens de observatie zag je goed dat hij een bepaald lespatroon volgt. Bij ons is dat een creatieve lesinstap of een korte herhaling, nadien ga je over tot de kern die je op verschillende manieren kan aanpakken. Ik denk aan een hoekenwerk, debat, instructie … Tenslotte sluit je af met een leuk slot, evaluatie of een extra inoefenmoment. Hier in Mokolo is het anders. Je start de les met een oefening, tekst, probleem. Je laat de leerlingen het bekijken en oplossen, je verbetert het of geeft extra uitleg klassikaal en je geeft een tweede oefening. Na de uitleg schrijft de leerkracht enkele oefeningen op het bord. Deze moeten de leerlingen dan maken op hun lei (ardoise) en nadien worden de oefeningen verbeterd. Tenslotte het slotmoment, is de geziene theorie overpennen vanop het bord in hun schriftje. Dit is dan ook het enige bezit van schoolmateriaal. Alles wat ze leren wordt door hen zelf overgepend. De lessen lijken dus een eeuwigheid te duren omdat er heel vaak overgepend wordt. Na het overpennen, gaat de leerkracht nog even na of ze de leerstof kunnen rubriceren. Het laatste halfuurtje is dan een papegaaiendrilmoment. Als je een negatieve toon in mijn berichtje leest is dit niet de bedoeling. Want zonder materiaal, werkboeken, handleidingen …. Is het heel knap wat die leerkrachten die leerlingen allemaal bijbrengen. Er zitten een heleboel knappe koppen in de klassen. Nu wil ik wel nog zeggen dat niet alle leerkrachten evenwaardig zijn. Je ziet een duidelijk verschil. Er zijn leerkrachten die de leerlingen enkel laten overpennen, er zijn er die bewegingstussendoortjes invoeren, er zijn er die toneeltjes laten spelen om lecture of nieuwe woorden aan te brengen… Er is dus wel degelijk een groot verschil in kwaliteiten.
Dit was even een theoretischer berichtje, hopelijk hebben de toekomstige leerkrachten hier iets aan.
Groetjes,
Annelies
De school in Mokolo is enorm groot. Het is een private Katholieke school. Hier in Kameroen is er een groot verschil tussen de soorten scholen. De publieke scholen hebben een minder goede naam, veel kinderen komen niet naar school, er zijn ook weinig regels. Dan heb je de tweetalige scholen waar ze veel lessen volgen in het Engels, je hebt ook islamitische scholen waar ze ook Arabisch krijgen. Tenslotte onze school en dat is een Katholieke school, hier krijgen ze ook engels als taalvak maar er wordt geen wero of wiskunde in het Engels gegeven. Hier is de officiële taal het Frans. In onze stageschool zijn er 20 klassen. Er zijn 15 klassen voor de lagere school en 5 klassen voor de dove kinderen. Zij zitten op onze school op internaat.
Hoe verliep nu de observatie? Ik ben gestart met observeren in CM1. Dat is het vijfde leerjaar bij ons. Ik stond bij monsieur Jasmin, dat is de leerkracht die vorig jaar ook mee naar België is geweest. Hij is de beste leerkracht van de school. Tijdens de observatie zag je goed dat hij een bepaald lespatroon volgt. Bij ons is dat een creatieve lesinstap of een korte herhaling, nadien ga je over tot de kern die je op verschillende manieren kan aanpakken. Ik denk aan een hoekenwerk, debat, instructie … Tenslotte sluit je af met een leuk slot, evaluatie of een extra inoefenmoment. Hier in Mokolo is het anders. Je start de les met een oefening, tekst, probleem. Je laat de leerlingen het bekijken en oplossen, je verbetert het of geeft extra uitleg klassikaal en je geeft een tweede oefening. Na de uitleg schrijft de leerkracht enkele oefeningen op het bord. Deze moeten de leerlingen dan maken op hun lei (ardoise) en nadien worden de oefeningen verbeterd. Tenslotte het slotmoment, is de geziene theorie overpennen vanop het bord in hun schriftje. Dit is dan ook het enige bezit van schoolmateriaal. Alles wat ze leren wordt door hen zelf overgepend. De lessen lijken dus een eeuwigheid te duren omdat er heel vaak overgepend wordt. Na het overpennen, gaat de leerkracht nog even na of ze de leerstof kunnen rubriceren. Het laatste halfuurtje is dan een papegaaiendrilmoment. Als je een negatieve toon in mijn berichtje leest is dit niet de bedoeling. Want zonder materiaal, werkboeken, handleidingen …. Is het heel knap wat die leerkrachten die leerlingen allemaal bijbrengen. Er zitten een heleboel knappe koppen in de klassen. Nu wil ik wel nog zeggen dat niet alle leerkrachten evenwaardig zijn. Je ziet een duidelijk verschil. Er zijn leerkrachten die de leerlingen enkel laten overpennen, er zijn er die bewegingstussendoortjes invoeren, er zijn er die toneeltjes laten spelen om lecture of nieuwe woorden aan te brengen… Er is dus wel degelijk een groot verschil in kwaliteiten.
Dit was even een theoretischer berichtje, hopelijk hebben de toekomstige leerkrachten hier iets aan.
Groetjes,
Annelies
Fête de la jeunesse
Hallo,
Op zaterdag 11 februari was het fête de la jeunesse (het is ook de verjaardag van mijn mama).Dit was pas een feest! Al heel de week maakten de kinderen zich klaar voor de grote manifestatie, heel het land was er mee bezig. De haren werden gelegd, de kleren werden ontworpen… Alle scholen willen zich van hun sterkste kan laten zien. Op de dag zelf verzamelden de geselecteerde kinderen van de school van Monsieur Hakda op de koer. Alle leerkrachten waren er ook. Ze hadden allemaal een mooi pakje voor het feest, wij kregen dit normaal ook. Maar omdat we zo laat in Mokolo aankwamen, was er geen tijd meer om dit nog te maken. Ze gaan ze wel nog voor ons maken als souvenir. Eens we op de stade waren begonnen alles scholen te defileren, te dansen, te zingen. Het is heel fijn om te zien. Het enige wat echt moeilijk was, was de hitte. We stonden uren in de zon. Ik ben even het bewustzijn verloren omdat ik het niet meer kon houden. Normaal sta je hier nooit zolang in de zon. Meteen stonden er tientallen mensen rond mij. Het rode kruis bracht me met een ambulance naar het ziekenhuis er rechtover, ik was al snel bij bewustzijn en zei heel de tijd dat dit niet nodig was, het was gewoon de hitte. Maar ze wouden niet luisteren. Eens in het ziekenhuis kwam er een dokter bij mij, ik vertelde dat het niet mijn suiker was, gewoon de verandering van het klimaat, de hitte en de drukte. Nadien lieten ze mij gaan, Jeroen was heel de tijd bij mij, ook de directeur en twee leerkrachten bleven bij mij. Maar het was allemaal niet zo erg. Elke belg die daar 4 uur zou rechtgestaan hebben, zou het moeilijk krijgen. Monsieur Hakda zei me ook dat dit normaal nooit gebeurt .In de middag zijn de mensen thuis. Maar op een dag als deze was het anders. Na de heisa en de mooie manifestatie, gingen we met de leerkrachten eten en drinken. Het was heel gezellig. Er werd veel gelachen en ik voelde me echt goed in het lerarenkorps.
Liefs Annelies
Op zaterdag 11 februari was het fête de la jeunesse (het is ook de verjaardag van mijn mama).Dit was pas een feest! Al heel de week maakten de kinderen zich klaar voor de grote manifestatie, heel het land was er mee bezig. De haren werden gelegd, de kleren werden ontworpen… Alle scholen willen zich van hun sterkste kan laten zien. Op de dag zelf verzamelden de geselecteerde kinderen van de school van Monsieur Hakda op de koer. Alle leerkrachten waren er ook. Ze hadden allemaal een mooi pakje voor het feest, wij kregen dit normaal ook. Maar omdat we zo laat in Mokolo aankwamen, was er geen tijd meer om dit nog te maken. Ze gaan ze wel nog voor ons maken als souvenir. Eens we op de stade waren begonnen alles scholen te defileren, te dansen, te zingen. Het is heel fijn om te zien. Het enige wat echt moeilijk was, was de hitte. We stonden uren in de zon. Ik ben even het bewustzijn verloren omdat ik het niet meer kon houden. Normaal sta je hier nooit zolang in de zon. Meteen stonden er tientallen mensen rond mij. Het rode kruis bracht me met een ambulance naar het ziekenhuis er rechtover, ik was al snel bij bewustzijn en zei heel de tijd dat dit niet nodig was, het was gewoon de hitte. Maar ze wouden niet luisteren. Eens in het ziekenhuis kwam er een dokter bij mij, ik vertelde dat het niet mijn suiker was, gewoon de verandering van het klimaat, de hitte en de drukte. Nadien lieten ze mij gaan, Jeroen was heel de tijd bij mij, ook de directeur en twee leerkrachten bleven bij mij. Maar het was allemaal niet zo erg. Elke belg die daar 4 uur zou rechtgestaan hebben, zou het moeilijk krijgen. Monsieur Hakda zei me ook dat dit normaal nooit gebeurt .In de middag zijn de mensen thuis. Maar op een dag als deze was het anders. Na de heisa en de mooie manifestatie, gingen we met de leerkrachten eten en drinken. Het was heel gezellig. Er werd veel gelachen en ik voelde me echt goed in het lerarenkorps.
Liefs Annelies
Eerste ervaringen
Hallo,
Mijn eerste grote bericht op de blog. Ik heb veel te vertellen. Toen we aankwamen in Yaoundé voelde ik me fantastisch, ik had echt zin in de uitdaging. Yaoundé was voor mij meteen echt Afrika. Obama hielp ons met de eerste stappen, we gingen bij hem eten, hij liet ons de zoo zien, we bezochten ook een schooltje in Yaoundé. .. Ik stond versteld van het goede schooltje in Yaoundé, deze school was heel goed georganiseerd, er waren weinig middelen , maar de leerlingen leerde veel en op verschillende leergebieden. Ze kregen al van in de kleuterklas schrift (schrijfdans) en taal. Ook de muzische momenten ontbraken niet. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van, ik dacht ik kan het nooit zo goed als de leerkrachten van hier. Maar het gevoel me meteen thuis te voelen in Kameroen bleef niet duren.
Na onze week in Yaoundé besloten we de trein te nemen, het vliegtuig was volzet en we zouden te laat aankomen in Mokolo voor het fête de la jeunesse. We wisten goed dat dit een zware rit zou worden. Maar we dachten enkel zwaar in de zin van vermoeiend. Sociaal emotioneel was het nog veel zwaarder. Toen we aankwamen aan het station werd ik overweldigd door angst, duizenden mensen stonden te wachten. Ze spraken ons voortdurend aan. Onze valiezen werden meteen uit de koffer gehaald. Ik werd bang, ze hadden ons gezegd ons bagage steeds goed bij te houden, we kregen gewoon de kans niet. Ze plaatsen 2 hele zware valiezen op hun hoofd en weg zijn ze. Ik zou hen heel graag betrouwen maar de sfeer gaf me een ander gevoel. Uiteindelijk was alles in orde, ze vroegen alleen heel veel geld voor het dragen van de valiezen. Gelukkig was Obama er nog om te onderhandelen. Na een tijdje op de trein kwam ik weer tot rust. Er zijn heel veel lieve, vriendelijke en gastvrije mensen in Kameroen zoals Monsieur Willy Obama, Marcel … maar er zijn ook mensen die je niet mag vertrouwen en soms weegt deze angst. Na 2 uur vertraging vertrok de trein. Alles liep goed. De verloofde van Obama had ons gezegd, dat er op de trein steeds iemand moest wakker blijven. We wisselden dus af, even slapen, even waken over de valiezen … Om zes uur werden we wakker nog 2 uur rijden en we zouden aankomen in Ngaoundre, daar zouden we voor een de bus nemen naar Maroua, deze rit zou 7 uur duren. Maar zo liep het niet. De trein kreeg een probleem, hij viel stil. Ze kregen hem niet meer aan de praat en daar stonden we dan midden in een groen woud. Na 2 uur start de trein, hij kan wel niet sneller rijden dan 10 km per uur. We doen er 5 uur over om tot in het volgende station te geraken. Daar wordt een nieuwe locomotief aan de trein gekoppeld. Uiteindelijk zijn we om 4 uur in de middag in Ngaoundre geraakt. We waren ongelofelijk blij. Er stonden ons alweer mensen op te wachten voor de valiezen. Nu waren we gelukkig al iets beter in het onderhandelen. Eens we aan het station waren om de bus te nemen waren we gerust. Om 5 uur in de namiddag zaten we op de bus. Hier gingen we dan voor alweer een lange rit. Deze rit verliep goed. Om 1 uur ’s nachts kwamen we aan in Maroua, daar staat Monsieur Mahama ons op te wachten. We mochten een nachtje in het accueil van het seduc verblijven, de dag nadien zouden ik en Jeroen naar Mokolo vertrekken. In het accueil hadden ze nog eten en drinken voorzien. Heel fijn om zo ontvangen te worden. De dag nadien liet Mahama ons Maroua en de omgeving van het accueil , de bureaus van het CDD en het Seduc en enkele scholen van hem zien… Nadien reisden ik en Jeroen door naar Mokolo. Monsieur Hakda ontving ons goed, mijn gezin was er klaar voor. Jeroen moest nog even wachten. Hij moest nog een nachtje bij de priesters blijven. Mijn gezin is heel goed, het is hetzelfde gezin als dat van Iris. Ik voelde me meteen goed. Toch kreeg ik na deze dag een enorme klop. Er was veel gebeurd en het contrast tussen de stad en Mokolo was groot. Ik had het er allemaal moeilijk mee. Ik denk dat ik dat gevoel als een schok kan beschouwen. Ik had me heel goed gevoeld in Yaoundé en schrok een beetje van Mokolo. Er leven nog heel veel mensen met niets, het drinkbaar water kost hier net geen euro. Terwijl ze leven met 2 euro per dag. Het is dus echt goud. Ook het besef van de afstand was niet eenvoudig, we deden er een week over om hier te geraken, als er ooit iets zou zijn doe je er dus ook lang over om terug te geraken. Maar deze negatieve gevoelens zijn met ups en downs. Nu voel me al weer beter en ben ik klaar voor de lessen en projecten.
Mijn eerste grote bericht op de blog. Ik heb veel te vertellen. Toen we aankwamen in Yaoundé voelde ik me fantastisch, ik had echt zin in de uitdaging. Yaoundé was voor mij meteen echt Afrika. Obama hielp ons met de eerste stappen, we gingen bij hem eten, hij liet ons de zoo zien, we bezochten ook een schooltje in Yaoundé. .. Ik stond versteld van het goede schooltje in Yaoundé, deze school was heel goed georganiseerd, er waren weinig middelen , maar de leerlingen leerde veel en op verschillende leergebieden. Ze kregen al van in de kleuterklas schrift (schrijfdans) en taal. Ook de muzische momenten ontbraken niet. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van, ik dacht ik kan het nooit zo goed als de leerkrachten van hier. Maar het gevoel me meteen thuis te voelen in Kameroen bleef niet duren.
Na onze week in Yaoundé besloten we de trein te nemen, het vliegtuig was volzet en we zouden te laat aankomen in Mokolo voor het fête de la jeunesse. We wisten goed dat dit een zware rit zou worden. Maar we dachten enkel zwaar in de zin van vermoeiend. Sociaal emotioneel was het nog veel zwaarder. Toen we aankwamen aan het station werd ik overweldigd door angst, duizenden mensen stonden te wachten. Ze spraken ons voortdurend aan. Onze valiezen werden meteen uit de koffer gehaald. Ik werd bang, ze hadden ons gezegd ons bagage steeds goed bij te houden, we kregen gewoon de kans niet. Ze plaatsen 2 hele zware valiezen op hun hoofd en weg zijn ze. Ik zou hen heel graag betrouwen maar de sfeer gaf me een ander gevoel. Uiteindelijk was alles in orde, ze vroegen alleen heel veel geld voor het dragen van de valiezen. Gelukkig was Obama er nog om te onderhandelen. Na een tijdje op de trein kwam ik weer tot rust. Er zijn heel veel lieve, vriendelijke en gastvrije mensen in Kameroen zoals Monsieur Willy Obama, Marcel … maar er zijn ook mensen die je niet mag vertrouwen en soms weegt deze angst. Na 2 uur vertraging vertrok de trein. Alles liep goed. De verloofde van Obama had ons gezegd, dat er op de trein steeds iemand moest wakker blijven. We wisselden dus af, even slapen, even waken over de valiezen … Om zes uur werden we wakker nog 2 uur rijden en we zouden aankomen in Ngaoundre, daar zouden we voor een de bus nemen naar Maroua, deze rit zou 7 uur duren. Maar zo liep het niet. De trein kreeg een probleem, hij viel stil. Ze kregen hem niet meer aan de praat en daar stonden we dan midden in een groen woud. Na 2 uur start de trein, hij kan wel niet sneller rijden dan 10 km per uur. We doen er 5 uur over om tot in het volgende station te geraken. Daar wordt een nieuwe locomotief aan de trein gekoppeld. Uiteindelijk zijn we om 4 uur in de middag in Ngaoundre geraakt. We waren ongelofelijk blij. Er stonden ons alweer mensen op te wachten voor de valiezen. Nu waren we gelukkig al iets beter in het onderhandelen. Eens we aan het station waren om de bus te nemen waren we gerust. Om 5 uur in de namiddag zaten we op de bus. Hier gingen we dan voor alweer een lange rit. Deze rit verliep goed. Om 1 uur ’s nachts kwamen we aan in Maroua, daar staat Monsieur Mahama ons op te wachten. We mochten een nachtje in het accueil van het seduc verblijven, de dag nadien zouden ik en Jeroen naar Mokolo vertrekken. In het accueil hadden ze nog eten en drinken voorzien. Heel fijn om zo ontvangen te worden. De dag nadien liet Mahama ons Maroua en de omgeving van het accueil , de bureaus van het CDD en het Seduc en enkele scholen van hem zien… Nadien reisden ik en Jeroen door naar Mokolo. Monsieur Hakda ontving ons goed, mijn gezin was er klaar voor. Jeroen moest nog even wachten. Hij moest nog een nachtje bij de priesters blijven. Mijn gezin is heel goed, het is hetzelfde gezin als dat van Iris. Ik voelde me meteen goed. Toch kreeg ik na deze dag een enorme klop. Er was veel gebeurd en het contrast tussen de stad en Mokolo was groot. Ik had het er allemaal moeilijk mee. Ik denk dat ik dat gevoel als een schok kan beschouwen. Ik had me heel goed gevoeld in Yaoundé en schrok een beetje van Mokolo. Er leven nog heel veel mensen met niets, het drinkbaar water kost hier net geen euro. Terwijl ze leven met 2 euro per dag. Het is dus echt goud. Ook het besef van de afstand was niet eenvoudig, we deden er een week over om hier te geraken, als er ooit iets zou zijn doe je er dus ook lang over om terug te geraken. Maar deze negatieve gevoelens zijn met ups en downs. Nu voel me al weer beter en ben ik klaar voor de lessen en projecten.
Groetjes
Annelies
zondag 5 februari 2012
Bezoekjes
Hey allemaal,
Nu het nog kan zet ik nog snel iets op mijn blog. We zijn nog steeds in de hoofdstad en daar zijn veel cybercafé's. Gisteren hebben we de zoo bezocht, dit was heel knap. Er was wel een Hyena op Marcel gesprongen. Er zat een hek tussen maar het was verschieten. Deze morgen zijn we naar de mis geweest, heel fijn. dit gaan we elke week doen. Op deze manier integreren we ons goed. ze zouden bij ons ook meer moeten zingen. Dat is veel aangenamer. Zelfs de allerkleinsten zingen mee.
Tot snel,
Annelies
Nu het nog kan zet ik nog snel iets op mijn blog. We zijn nog steeds in de hoofdstad en daar zijn veel cybercafé's. Gisteren hebben we de zoo bezocht, dit was heel knap. Er was wel een Hyena op Marcel gesprongen. Er zat een hek tussen maar het was verschieten. Deze morgen zijn we naar de mis geweest, heel fijn. dit gaan we elke week doen. Op deze manier integreren we ons goed. ze zouden bij ons ook meer moeten zingen. Dat is veel aangenamer. Zelfs de allerkleinsten zingen mee.
Tot snel,
Annelies
zaterdag 4 februari 2012
Eerste dagen in Kameroen
Hey allemaal,
Ik kan nog niet veel schrijven maar toch al een klein berichtje. We zijn goed geland in Yaoundé, ons vliegtuig had 2uur vertraging maar dat was geen probleem. Toen we toekwamen was het hier nog 28 graden. Obama vangt ons goed op en we mogen alle vragen stellen die we willen. Afrika is mooi, het vele getoeter, het lawaai, het enthousiasme neem ik er graag bij. Gisteren zijn we 's avonds iets gaan drinken en het was lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. Het vliegtuig dat we dinsdag zouden nemen is al volzet. Nu bekijken we andere mogelijkheden om zo snel mogelijk in Mokolo te geraken. Obama garandeert steeds onze veiligheid, hij heeft overal connecties.
Vele lieve groetjes,
Annelies
Ik kan nog niet veel schrijven maar toch al een klein berichtje. We zijn goed geland in Yaoundé, ons vliegtuig had 2uur vertraging maar dat was geen probleem. Toen we toekwamen was het hier nog 28 graden. Obama vangt ons goed op en we mogen alle vragen stellen die we willen. Afrika is mooi, het vele getoeter, het lawaai, het enthousiasme neem ik er graag bij. Gisteren zijn we 's avonds iets gaan drinken en het was lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. Het vliegtuig dat we dinsdag zouden nemen is al volzet. Nu bekijken we andere mogelijkheden om zo snel mogelijk in Mokolo te geraken. Obama garandeert steeds onze veiligheid, hij heeft overal connecties.
Vele lieve groetjes,
Annelies
donderdag 19 januari 2012
De Beurs
Hey bloggers,
Ik wou nog snel laten weten det het gelukt is. Ik heb de beurs. Dit is geweldig nieuws. ik had het nooit verwacht en het is toch gelukt!!!!!
Ik wou nog snel laten weten det het gelukt is. Ik heb de beurs. Dit is geweldig nieuws. ik had het nooit verwacht en het is toch gelukt!!!!!
maandag 2 januari 2012
Inzameling Kameroen
Hey allemaal,
Iedereen die op de kerstmarkt aanwezig was, is enorm bedankt. We hebben veel centjes ingezameld. Hopelijk kunnen we er iets moois mee verwezenlijken in Kameroen. Als je met spijt in het hart niet aanwezig kon zijn, kan je nog altijd lekkere truffels kopen,5 euro voor een doosje van 200 gram. De opbrengst gaat integraal naar ons project in het schooltje van Kameroen.
Iedereen die op de kerstmarkt aanwezig was, is enorm bedankt. We hebben veel centjes ingezameld. Hopelijk kunnen we er iets moois mee verwezenlijken in Kameroen. Als je met spijt in het hart niet aanwezig kon zijn, kan je nog altijd lekkere truffels kopen,5 euro voor een doosje van 200 gram. De opbrengst gaat integraal naar ons project in het schooltje van Kameroen.
Abonneren op:
Posts (Atom)