zaterdag 24 maart 2012
Le jour de l’amitié
Hallo,
Woensdag was het jour de l’amitié. Dit was een dag waar alles in teken van vriendschap stond. We hadden een soort fata morgana in elkaar gestopt. Er waren 5 uitdagingen die ze moesten behalen. Per uitdaging zou de school een ster kunnen verdienen en daaraan hing een prijs vast, een klasbal en boeken voor Engels. Het waren de oudste klassen die de uitdaging aangingen. Maar in hun activiteit moesten ze de jongere klassen betrekken. Het was een moeilijke organisatie maar een geslaagde dag. De leerkrachten zagen dit als een dagje vrij, op velen van hen moesten we niet rekenen voor wat hulp bij het ondersteunen van de klassen. Soms is dit jammer want de kinderen zijn dan zo enthousiast en van goede wil maar omdat er geen leerkracht in de klas aanwezig is om de kinderen wat in te temperen wordt het soms chaotisch en wij konden onmogelijk in 20 klassen tegelijkertijd zijn. Ondanks dat jammere feit is het dankzij de goede wil en de motivatie van de kinderen een prachtige dag geworden.
Dit waren de uitdagingen
- Zing het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Verzin een dans op het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Maak een groot kunstwerk in het zand dat vriendschap weerspiegelt
- Maak voor elke klas een vriendschapsaffiche (20)
- Bedenk poses voor echte vriendschapskiekjes en maak er één met héél de school
Elke ster is binnen en sommige resultaten waren werkelijk prachtig. Diep vanbinnen raakte de motivatie van de leerlingen mij enorm. Het vriendschapskunstwerk is echt kunst, dit verdient voor mij nog een extra ster. Hoe creatief en origineel ze hier aan de slag gegaan zijn is onvoorstelbaar. De foto’s zullen voor zich spreken. Om even onze vaktaal te spreken, de leerlingen hebben zoveel leerplandoelen en eindtermen bereikt.. Dat kan je niet geloven. Samenwerking, organisatie, motivatie waren de drijfveren. Creativiteit, tijdsinschatting, inzicht, waren de middelen en het toonmoment, foto’s, kunstwerken, lied, affiches waren het doel en het resultaat.
Woensdag was het jour de l’amitié. Dit was een dag waar alles in teken van vriendschap stond. We hadden een soort fata morgana in elkaar gestopt. Er waren 5 uitdagingen die ze moesten behalen. Per uitdaging zou de school een ster kunnen verdienen en daaraan hing een prijs vast, een klasbal en boeken voor Engels. Het waren de oudste klassen die de uitdaging aangingen. Maar in hun activiteit moesten ze de jongere klassen betrekken. Het was een moeilijke organisatie maar een geslaagde dag. De leerkrachten zagen dit als een dagje vrij, op velen van hen moesten we niet rekenen voor wat hulp bij het ondersteunen van de klassen. Soms is dit jammer want de kinderen zijn dan zo enthousiast en van goede wil maar omdat er geen leerkracht in de klas aanwezig is om de kinderen wat in te temperen wordt het soms chaotisch en wij konden onmogelijk in 20 klassen tegelijkertijd zijn. Ondanks dat jammere feit is het dankzij de goede wil en de motivatie van de kinderen een prachtige dag geworden.
Dit waren de uitdagingen
- Zing het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Verzin een dans op het vriendschapslied en leer het aan alle klassen aan
- Maak een groot kunstwerk in het zand dat vriendschap weerspiegelt
- Maak voor elke klas een vriendschapsaffiche (20)
- Bedenk poses voor echte vriendschapskiekjes en maak er één met héél de school
Elke ster is binnen en sommige resultaten waren werkelijk prachtig. Diep vanbinnen raakte de motivatie van de leerlingen mij enorm. Het vriendschapskunstwerk is echt kunst, dit verdient voor mij nog een extra ster. Hoe creatief en origineel ze hier aan de slag gegaan zijn is onvoorstelbaar. De foto’s zullen voor zich spreken. Om even onze vaktaal te spreken, de leerlingen hebben zoveel leerplandoelen en eindtermen bereikt.. Dat kan je niet geloven. Samenwerking, organisatie, motivatie waren de drijfveren. Creativiteit, tijdsinschatting, inzicht, waren de middelen en het toonmoment, foto’s, kunstwerken, lied, affiches waren het doel en het resultaat.
vrijdag 16 maart 2012
Bewegingsexpressie – muziek – dramatisch spel
Hey allemaal,
Het is ongelofelijk hoeveel energie ik gehaald heb uit deze korte week. Enkel op maandag, dinsdag en woensdag was er les. Donderdag was het een voormiddag vergadering en vrijdag was het rapportenbedeling. Maandag en dinsdag zijn we ook muzisch aan de slag gegaan in de grote klassen. Met de dove kinderen hebben we vaak beeldend gewerkt maar in klassen van 60-70 kinderen is dat heel moeilijk. Er is niets van materiaal, ook al doe je veel met afvalmateriaal. Een gewone lijmstift of schaar is er ook niet. Maar daar hebben we ons niet door laten doen. We trokken van klas tot klas om met het lichaam, de stem, en de inleving aan de slag te gaan. De kinderen zijn dit echt niet gewoon en toch deden ze het goed. Ze hadden eerst even tijd nodig om te wennen aan deze manier van lesgeven en werken. Ze waren een beetje verlegen. Maar eens ze ons enthousiasme zagen waren ze zelf ook vertrokken. We hebben allerlei activiteiten uitgewerkt binnen het thema dieren omdat dit het thema is waar ze nu rond werken. Zo vertelde ik een verhaal over de familie olifant, elke olifant stapte en zong op een andere manier. Elke keer mochten zij de olifant spelen. Nadien lieten we de olifanten in Kanon zingen, de olifanten waren eens bang, eens boos … Verder hebben we een bewegingsverhaal gemaakt op verschillende fragmenten van carnaval des animaux. Dit was prachtig om zien.Onze kinderen hier, hebben nog nooit naar klassieke muziek geluisterd laat staan, actief geluisterd. Toch konden ze heel goed een olifant, een kip, een vis herkennen in de muziek. Als je dan vroeg “waarom denk je dat?” liep het gesprek wel even vast. Over ritme, tempo en maat spreken is nog te moeilijk. Dat zullen ze hier ook nooit aangeleerd krijgen. We lieten hen dan bewegen op de muziek zoals het dier dit volgens hen zou doen en dat deden ze heel goed op het ritme. Ritme dat hebben ze hier allemaal. Ook het liedje “le coq est mort” hebben we aangeleerd, daar mochten ze dan allemaal andere dieren inbrengen samen met hun geluid. Le chat est mort, le lion est mort… soms gaf dit heel grappige resultaten. Ook dansspetters vonden de kinderen fantastisch, ik denk aan bas ballon. Daar moet je een ballon imiteren die zichzelf opblaast, weer krimpt, weer opblaast … en op het einde ploft natuurlijk. Ook de douchedruppel, fred elastiek hebben ze leren kennen. Met alle klassen hebben we ook de vogeltjesdans gedanst, dat was heel leuk en dat doen ze heel graag.
groetjes,
Het is ongelofelijk hoeveel energie ik gehaald heb uit deze korte week. Enkel op maandag, dinsdag en woensdag was er les. Donderdag was het een voormiddag vergadering en vrijdag was het rapportenbedeling. Maandag en dinsdag zijn we ook muzisch aan de slag gegaan in de grote klassen. Met de dove kinderen hebben we vaak beeldend gewerkt maar in klassen van 60-70 kinderen is dat heel moeilijk. Er is niets van materiaal, ook al doe je veel met afvalmateriaal. Een gewone lijmstift of schaar is er ook niet. Maar daar hebben we ons niet door laten doen. We trokken van klas tot klas om met het lichaam, de stem, en de inleving aan de slag te gaan. De kinderen zijn dit echt niet gewoon en toch deden ze het goed. Ze hadden eerst even tijd nodig om te wennen aan deze manier van lesgeven en werken. Ze waren een beetje verlegen. Maar eens ze ons enthousiasme zagen waren ze zelf ook vertrokken. We hebben allerlei activiteiten uitgewerkt binnen het thema dieren omdat dit het thema is waar ze nu rond werken. Zo vertelde ik een verhaal over de familie olifant, elke olifant stapte en zong op een andere manier. Elke keer mochten zij de olifant spelen. Nadien lieten we de olifanten in Kanon zingen, de olifanten waren eens bang, eens boos … Verder hebben we een bewegingsverhaal gemaakt op verschillende fragmenten van carnaval des animaux. Dit was prachtig om zien.Onze kinderen hier, hebben nog nooit naar klassieke muziek geluisterd laat staan, actief geluisterd. Toch konden ze heel goed een olifant, een kip, een vis herkennen in de muziek. Als je dan vroeg “waarom denk je dat?” liep het gesprek wel even vast. Over ritme, tempo en maat spreken is nog te moeilijk. Dat zullen ze hier ook nooit aangeleerd krijgen. We lieten hen dan bewegen op de muziek zoals het dier dit volgens hen zou doen en dat deden ze heel goed op het ritme. Ritme dat hebben ze hier allemaal. Ook het liedje “le coq est mort” hebben we aangeleerd, daar mochten ze dan allemaal andere dieren inbrengen samen met hun geluid. Le chat est mort, le lion est mort… soms gaf dit heel grappige resultaten. Ook dansspetters vonden de kinderen fantastisch, ik denk aan bas ballon. Daar moet je een ballon imiteren die zichzelf opblaast, weer krimpt, weer opblaast … en op het einde ploft natuurlijk. Ook de douchedruppel, fred elastiek hebben ze leren kennen. Met alle klassen hebben we ook de vogeltjesdans gedanst, dat was heel leuk en dat doen ze heel graag.
groetjes,
Projectweek 3
Hier ben ik weer,
Onze derde projectweek zit er ook op. We gingen deze week normaal een hele week rond vriendschap werken. Dit met een heel muzisch spel , een soort fata morgana of één tegen allen waar we de kinderen zouden uitdagen in allerlei opdrachten.
Het is moeilijk om de leerkrachten te overtuigen van het muzische. Enkel liedjes zingen vinden ze interessant, dat is even leuk om te doen wanneer de kinderen moe worden in de klas. De kinderen moeten ook goed kunnen zingen om te defileren. Maar als je spreekt over beeld( kunst), bewegingsexpressie, drama zullen de leerkrachten uitbundig knikken maar eigenlijk hebben ze geen zin in deze larie. De kinderen moeten uit alles kunnen leren en leren betekent citeren, herhalen, reproduceren, afratelen. Ergens volg ik hun redenering wel. Wij vinden dit wel nodig om een kind te laten ontwikkelen op alle mogelijke terreinen en we willen het zoveel mogelijk kansen geven. Wij zien in dat je leert door te doen. De leerkrachten hier vinden dat een kind zoveel mogelijk kennis moet bevatten enkel met kennis kan je iets bereiken. Als kunstenaar, acteur… kan je hier geen geld verdienen. Waarom zouden de kinderen die vaardigheden dan moeten leren? Voetbal dat is interessant want op die manier komen ze misschien uit hun vicieuze cirkel. Ik druk het nu heel cru uit en zo wordt het hier niet gezegd maar dat is wel wat de leerkrachten denken. Ook al ben ik zelf heel muzisch ingesteld, ik begrijp hen heel goed.
Mr. Hakda stelde voor om ons project de week voor de paasvakantie te leggen, dat is voor onze school volgende week al. De belgische vakantie start een week later. We hebben geprobeerd om ons project met handen en voeten uit te leggen we hebben geprobeerd om hen te overtuigen van alle doelen en mogelijkheden die je ermee kan bereiken, we mogen het uitvoeren maar na onze komst zal het niet meer verder gezet worden. De leerkrachten gaan het muzische automatisch weer opzij schuiven. Wel zullen ze onze liedjes en dansjes blijven gebruiken.
Deze week zijn we dan gestart bij de doven, we geven af en toe enkele lessen en gaan vaak beeldend aan de slag. Het thema is dieren en dat is heel fijn. De leerkrachten zien hier wel heel goed in dat de dove kinderen vooral leren door te doen. We vertellen verhalen over dieren, dat kan je illustreren met prenten, we lopen en stappen zoals dieren en we fabriceren dieren. Het is een heel mooie ervaring en het doet deugd dat je de kinderen ziet genieten. Je ontdekt ook echt talenten, ook zie je ze vaak logisch en tactisch nadenken. Dat is nu net wat we moeten gebruiken om hen te overtuigen van de kracht van het muzische. Maar die weg is nog lang. Zoals je hoort in mijn beschrijving is ontwikkelingssamenwerking een weg met vallen en opstaan. Je haalt energie uit de goede momenten en je hebt af en toe een dipje bij de teleurstellingen.
Onze derde projectweek zit er ook op. We gingen deze week normaal een hele week rond vriendschap werken. Dit met een heel muzisch spel , een soort fata morgana of één tegen allen waar we de kinderen zouden uitdagen in allerlei opdrachten.
Het is moeilijk om de leerkrachten te overtuigen van het muzische. Enkel liedjes zingen vinden ze interessant, dat is even leuk om te doen wanneer de kinderen moe worden in de klas. De kinderen moeten ook goed kunnen zingen om te defileren. Maar als je spreekt over beeld( kunst), bewegingsexpressie, drama zullen de leerkrachten uitbundig knikken maar eigenlijk hebben ze geen zin in deze larie. De kinderen moeten uit alles kunnen leren en leren betekent citeren, herhalen, reproduceren, afratelen. Ergens volg ik hun redenering wel. Wij vinden dit wel nodig om een kind te laten ontwikkelen op alle mogelijke terreinen en we willen het zoveel mogelijk kansen geven. Wij zien in dat je leert door te doen. De leerkrachten hier vinden dat een kind zoveel mogelijk kennis moet bevatten enkel met kennis kan je iets bereiken. Als kunstenaar, acteur… kan je hier geen geld verdienen. Waarom zouden de kinderen die vaardigheden dan moeten leren? Voetbal dat is interessant want op die manier komen ze misschien uit hun vicieuze cirkel. Ik druk het nu heel cru uit en zo wordt het hier niet gezegd maar dat is wel wat de leerkrachten denken. Ook al ben ik zelf heel muzisch ingesteld, ik begrijp hen heel goed.
Mr. Hakda stelde voor om ons project de week voor de paasvakantie te leggen, dat is voor onze school volgende week al. De belgische vakantie start een week later. We hebben geprobeerd om ons project met handen en voeten uit te leggen we hebben geprobeerd om hen te overtuigen van alle doelen en mogelijkheden die je ermee kan bereiken, we mogen het uitvoeren maar na onze komst zal het niet meer verder gezet worden. De leerkrachten gaan het muzische automatisch weer opzij schuiven. Wel zullen ze onze liedjes en dansjes blijven gebruiken.
Deze week zijn we dan gestart bij de doven, we geven af en toe enkele lessen en gaan vaak beeldend aan de slag. Het thema is dieren en dat is heel fijn. De leerkrachten zien hier wel heel goed in dat de dove kinderen vooral leren door te doen. We vertellen verhalen over dieren, dat kan je illustreren met prenten, we lopen en stappen zoals dieren en we fabriceren dieren. Het is een heel mooie ervaring en het doet deugd dat je de kinderen ziet genieten. Je ontdekt ook echt talenten, ook zie je ze vaak logisch en tactisch nadenken. Dat is nu net wat we moeten gebruiken om hen te overtuigen van de kracht van het muzische. Maar die weg is nog lang. Zoals je hoort in mijn beschrijving is ontwikkelingssamenwerking een weg met vallen en opstaan. Je haalt energie uit de goede momenten en je hebt af en toe een dipje bij de teleurstellingen.
Djingliya
Hey bloggers,
In het weekend na de tweede projectweek zijn we bij soeur Lea geweest. Soeur Lea woont op 20 km van Mokolo. Met de mototaxi ben je er op een halfuurtje en dat is een zeer mooi halfuurtje. De bergen zijn werkelijk prachtig en de wind op de taxi koelt af. Dat is dus even genieten. Eens in Djingliya werden we onthaald door soeur Lea, soeur Odette en soeur Reina. Soeur Odette is van Congo en soeur Reina van Guatemala. Ze hadden voor ons een slaatje gemaakt met lekker groentjes, brood, boter, choco, confituur … Ik heb echt gesmuld, het was heel lang geleden dat ik nog eens een gevulde tafel zag. We hebben het goed in ons gezin en ze doen hun uiterste best, maar er zijn grote verschillen. Je eet steeds uit één bord en 3 maal per dag hetzelfde. Alles went, maar je bent nadien snel verwend. Het was een heel gezellige avond, we konden wat bijpraten en eens goed lachen. De tweede dag in Djingliya zijn we de omgeving gaan verkennen. Het was een prachtige wandeling maar net iets te warm. We keerden pas terug rond de middag en dat hadden we wat onderschat. Het was wel adembenemend. Heel de weg volgden tientallen straatkinderen ons en wouden ze graag met ons op de foto. Wij leerden hen een beetje nederlands en zij ons mafa. Ze kunnen nu al heel flink zeggen: “Jeroen is zot”, “Annelies krullenkop” en zelfs “de kat krabt de krollen van de trap” lukt goed. Als zij ons iets in het mafa lieten zeggen, stopten ze niet meer met lachten. Je hebt dan een echt een toeristengevoel, terwijl je dat helemaal niet wilt zijn. Maar ondertussen kunnen we dat al beter van ons afzetten en genieten we van onze vrije tijd. Het is ook echt een vrij gevoel. In de week in je gezin ben je beperkt, je kan niet steeds doen en laten waar je zin in hebt. Dat is helemaal niet erg maar je voelt wel dat wij kunnen genieten van wat vrijheid. Dat is ook wat soeur Lea ons wou geven, omdat ze ondertussen al goed weet dat je in een gastgezin soms een beklemmend gevoel hebt. Dat naast de zeer mooie ervaringen, vriendschappen, interessante babbels en liefde van de kinderen … In de middag zijn we het gezondheidscentrum in Nguetchewe gaan bezoeken. Dit is opgericht met de steun van de provincie West-Vlaanderen, vanwaar soeur Lea afkomstig is. Zij heeft jaren lesgegeven in de normaalschool zoals dat toen heette. Het gezondheidscentrum is gloednieuw en zit prachtig in elkaar. We konden er ons zelfs even wegen. Ik weeg nog evenveel als toen ik vertrok. In het gezondheidscentrum zie je soms wel wat. Er was een kindje waarvan de rug helemaal verbrand was en dat gaf geen kick. Vele kinderen zijn hier echt sterk. Na dit bezoek zijn we naar de paroisse geweest waar soeur Lea vroeger verbleef. Daar zit ook een zuster die net zoals soeur Odette lesgeeft in Kameroen. Het is heel mooi om te zien dat zij meer gemotiveerd zijn als vele leerkrachten hier ondanks dat zij hetzelfde loon hebben. Zij zijn meer begaan met de kinderen en hun toekomst. Op zondag hebben we de mis ter plaatste bijgewoond en zijn we teruggekeerd naar Mokolo.
In het weekend na de tweede projectweek zijn we bij soeur Lea geweest. Soeur Lea woont op 20 km van Mokolo. Met de mototaxi ben je er op een halfuurtje en dat is een zeer mooi halfuurtje. De bergen zijn werkelijk prachtig en de wind op de taxi koelt af. Dat is dus even genieten. Eens in Djingliya werden we onthaald door soeur Lea, soeur Odette en soeur Reina. Soeur Odette is van Congo en soeur Reina van Guatemala. Ze hadden voor ons een slaatje gemaakt met lekker groentjes, brood, boter, choco, confituur … Ik heb echt gesmuld, het was heel lang geleden dat ik nog eens een gevulde tafel zag. We hebben het goed in ons gezin en ze doen hun uiterste best, maar er zijn grote verschillen. Je eet steeds uit één bord en 3 maal per dag hetzelfde. Alles went, maar je bent nadien snel verwend. Het was een heel gezellige avond, we konden wat bijpraten en eens goed lachen. De tweede dag in Djingliya zijn we de omgeving gaan verkennen. Het was een prachtige wandeling maar net iets te warm. We keerden pas terug rond de middag en dat hadden we wat onderschat. Het was wel adembenemend. Heel de weg volgden tientallen straatkinderen ons en wouden ze graag met ons op de foto. Wij leerden hen een beetje nederlands en zij ons mafa. Ze kunnen nu al heel flink zeggen: “Jeroen is zot”, “Annelies krullenkop” en zelfs “de kat krabt de krollen van de trap” lukt goed. Als zij ons iets in het mafa lieten zeggen, stopten ze niet meer met lachten. Je hebt dan een echt een toeristengevoel, terwijl je dat helemaal niet wilt zijn. Maar ondertussen kunnen we dat al beter van ons afzetten en genieten we van onze vrije tijd. Het is ook echt een vrij gevoel. In de week in je gezin ben je beperkt, je kan niet steeds doen en laten waar je zin in hebt. Dat is helemaal niet erg maar je voelt wel dat wij kunnen genieten van wat vrijheid. Dat is ook wat soeur Lea ons wou geven, omdat ze ondertussen al goed weet dat je in een gastgezin soms een beklemmend gevoel hebt. Dat naast de zeer mooie ervaringen, vriendschappen, interessante babbels en liefde van de kinderen … In de middag zijn we het gezondheidscentrum in Nguetchewe gaan bezoeken. Dit is opgericht met de steun van de provincie West-Vlaanderen, vanwaar soeur Lea afkomstig is. Zij heeft jaren lesgegeven in de normaalschool zoals dat toen heette. Het gezondheidscentrum is gloednieuw en zit prachtig in elkaar. We konden er ons zelfs even wegen. Ik weeg nog evenveel als toen ik vertrok. In het gezondheidscentrum zie je soms wel wat. Er was een kindje waarvan de rug helemaal verbrand was en dat gaf geen kick. Vele kinderen zijn hier echt sterk. Na dit bezoek zijn we naar de paroisse geweest waar soeur Lea vroeger verbleef. Daar zit ook een zuster die net zoals soeur Odette lesgeeft in Kameroen. Het is heel mooi om te zien dat zij meer gemotiveerd zijn als vele leerkrachten hier ondanks dat zij hetzelfde loon hebben. Zij zijn meer begaan met de kinderen en hun toekomst. Op zondag hebben we de mis ter plaatste bijgewoond en zijn we teruggekeerd naar Mokolo.
Projectweek 2
Hey allemaal,
Onze tweede projectweek zit er al even op, maar ik vind nu pas de tijd om naar Maroua te komen voor het internet. Tijdens onze tweede projectweek hebben we heel wat speelplaatspelen aangeleerd. De kinderen vervelen zich vaak tijdens de speeltijd. Er is veel plaats maar er is enkel zand. Hinkelspelen tekenen, had dus niet veel zin. We gingen op zoek naar spelletjes die ze konden spelen met zo weinig mogelijk materiaal. Want materiaal wordt hier gauw gestolen. Het zou ook een nieuwe reden zijn om ruzie te maken. We hebben alle spelen aangeleerd en op fiches geschreven. De fiches hangen nu omhoog op de speelplaats, zo kunnen ze steeds opnieuw de regels bekijken. Het project is zeer geslaagd, de kinderen spelen heel vaak de spelletjes op de speelplaats. We leerden hen zakdoek leggen , schipper mag ik overvaren, 1,2,3 piano, jacques a dit, chinese voetbal, kat en muis, teambal, blad –steen-schaar … Ook leerden we hen enkele hinkelspelen tekenen in het zand. Het was een zeer leuk projectje maar heel vermoeiend, spelletjes aanleren in 40° C is niet te onderschatten. Tegen de middag waren we dan ook steeds heel moe en moesten we even reposeren (rusten).
Onze tweede projectweek zit er al even op, maar ik vind nu pas de tijd om naar Maroua te komen voor het internet. Tijdens onze tweede projectweek hebben we heel wat speelplaatspelen aangeleerd. De kinderen vervelen zich vaak tijdens de speeltijd. Er is veel plaats maar er is enkel zand. Hinkelspelen tekenen, had dus niet veel zin. We gingen op zoek naar spelletjes die ze konden spelen met zo weinig mogelijk materiaal. Want materiaal wordt hier gauw gestolen. Het zou ook een nieuwe reden zijn om ruzie te maken. We hebben alle spelen aangeleerd en op fiches geschreven. De fiches hangen nu omhoog op de speelplaats, zo kunnen ze steeds opnieuw de regels bekijken. Het project is zeer geslaagd, de kinderen spelen heel vaak de spelletjes op de speelplaats. We leerden hen zakdoek leggen , schipper mag ik overvaren, 1,2,3 piano, jacques a dit, chinese voetbal, kat en muis, teambal, blad –steen-schaar … Ook leerden we hen enkele hinkelspelen tekenen in het zand. Het was een zeer leuk projectje maar heel vermoeiend, spelletjes aanleren in 40° C is niet te onderschatten. Tegen de middag waren we dan ook steeds heel moe en moesten we even reposeren (rusten).
zaterdag 3 maart 2012
Het gezin
Hier zijn enkele foto’s van het gezin. Ze hebben mijn make-up gevonden en hebben zich er eens mee opgemaakt. Het was wel een beetje grappig want ze gebruikten mijn houtskool voor een zwart lijntje onder de ogen te trekken.
Het jongste meisje is het kindje van één van de dochters, zij heet Adelaïde, haar mama heet Doumagaï en dan hebben we Monica en Christine. De vader van het gezin heet Aloys en de moeder Catherine. Ze hebben nog veel andere kinderen maar die zijn al uit huis of studeren verder van de deur. Ik ga zeker nog eens een foto’s nemen van alle mensen in de buurt en van de omgeving. Nu durf ik nog niet zo goed van iedereen foto’s nemen, maar dat komt wel
Het jongste meisje is het kindje van één van de dochters, zij heet Adelaïde, haar mama heet Doumagaï en dan hebben we Monica en Christine. De vader van het gezin heet Aloys en de moeder Catherine. Ze hebben nog veel andere kinderen maar die zijn al uit huis of studeren verder van de deur. Ik ga zeker nog eens een foto’s nemen van alle mensen in de buurt en van de omgeving. Nu durf ik nog niet zo goed van iedereen foto’s nemen, maar dat komt wel
Projectweek 1
Belonen ...
Deze week hebben we aan ons eerste project gewerkt. Ons idee was om een beloningsysteem uit te werken voor elke klas. Dat zijn er maar liefst 18. Alle leerkrachten klagen over de drukte in de klas, leerlingen die teveel praten, het uniform dat niet gedragen wordt, laatkomers … We dachten als we nu eens voor alle klassen iets bedenken dat hen motiveert om een goed leerling te zijn komen er misschien kleine vorderingen. Ik en Jeroen maakten een hele boel afspraken op. We zouden dit ook graag doen met de leerlingen zelf maar dat gaat moeilijk als er in elk klas 65 zitten. We deden het al voor hen. We zijn ook grote papieren gaan kopen om deze afspraken voor 20 klassen te schilderen. We plaatsen er nog een beertje bij en het was een mooi contractje. Dat contract hebben de leerlingen vrijdag allemaal ondertekend. Wat hangt er nu vast aan ons systeem. Elk kind heeft een kaartje gemaakt met zin/haar naam. Deze hebben wij op voorhand verknipt voor meer dan 800 leerlingen omdat de kinderen op school niet zelf een schaar of papier hebben. Per klas hebben we alle kaartjes op een wasdraad bevestigd. Dit in een willekeurige volgorde. Nu als er leerlingen zijn die zich heel goed aan de afspraken houden mogen ze af en toe een plaatsje naar voor. Als ze zich misdragen gaan ze een plaats naar achter. Op het einde van de week krijgen de eerste 5 een kruisje naast hun naam. Dat is ook een papier dat naast de afspraken hangt. Wanneer een kind 10 kruisjes heeft, krijgt het een pen van de directeur. Dat is een klein pakje waar ze hier voor vechten. In de klassen met je jongste kindjes hebben we ook een afsprakenlied gezongen, dat hebben we zelf geschreven.
Groetjes tot de volgende keer!!
Deze week hebben we aan ons eerste project gewerkt. Ons idee was om een beloningsysteem uit te werken voor elke klas. Dat zijn er maar liefst 18. Alle leerkrachten klagen over de drukte in de klas, leerlingen die teveel praten, het uniform dat niet gedragen wordt, laatkomers … We dachten als we nu eens voor alle klassen iets bedenken dat hen motiveert om een goed leerling te zijn komen er misschien kleine vorderingen. Ik en Jeroen maakten een hele boel afspraken op. We zouden dit ook graag doen met de leerlingen zelf maar dat gaat moeilijk als er in elk klas 65 zitten. We deden het al voor hen. We zijn ook grote papieren gaan kopen om deze afspraken voor 20 klassen te schilderen. We plaatsen er nog een beertje bij en het was een mooi contractje. Dat contract hebben de leerlingen vrijdag allemaal ondertekend. Wat hangt er nu vast aan ons systeem. Elk kind heeft een kaartje gemaakt met zin/haar naam. Deze hebben wij op voorhand verknipt voor meer dan 800 leerlingen omdat de kinderen op school niet zelf een schaar of papier hebben. Per klas hebben we alle kaartjes op een wasdraad bevestigd. Dit in een willekeurige volgorde. Nu als er leerlingen zijn die zich heel goed aan de afspraken houden mogen ze af en toe een plaatsje naar voor. Als ze zich misdragen gaan ze een plaats naar achter. Op het einde van de week krijgen de eerste 5 een kruisje naast hun naam. Dat is ook een papier dat naast de afspraken hangt. Wanneer een kind 10 kruisjes heeft, krijgt het een pen van de directeur. Dat is een klein pakje waar ze hier voor vechten. In de klassen met je jongste kindjes hebben we ook een afsprakenlied gezongen, dat hebben we zelf geschreven.
Groetjes tot de volgende keer!!
Abonneren op:
Posts (Atom)