Een Vlaamse avond

Normaal zie je me nooit zo snel een berichtje posten op een maandag. Maar gisteren was er dus de Vlaamse avond en die avond zelf nog terugkeren is te gevaarlijk. Daarom keren we pas vandaag terug met zuster Lea en kan ik dus nog even op het net. Op de Vlaamse avond waren maar liefst 11 Vlamingen. Dat deed echt deugd.  We hadden Marc Bilau en zijn vrouw Regine de gastheer en gastvrouw. We hadden soeur Lea die nog leerkracht is geweest in Tielt. Ook zagen we Frans Byl een priester die hier al 24 jaar is. Tenslotte hadden we Hilde en Toon, twee jonge mensen die in Kameroen wonen omdat de papa voor broederlijk delen werkt. Zij hebben twee kindjes Hannes en Jannis. We hebben heel lekker gegeten, mijn buikje was lekker rond. Het voorgerechtje was een avocado bewerkt met eitjes, sardientjes en tomaatjes. Als hoofdgerecht hadden we kip met een tomatensaus, zoals mijn papa die ook zo lekker maakt. Dit samen met frietjes of plantins (gefrituurde bananen). Dan als dessert kregen we tiramisu. Het was een droom. Een hele avond Vlaams praten was ook wel bijzonder. Je kan elkaar tips geven, ervaringen uitwisselen. Kortom het was voor mij een geslaagde avond. Regine vertrekt deze week terug naar België en we mogen post meegeven.  Zij zal deze in België zelf posten.

Tot gauw
Annelies

Naar de markt in Maroua

Zondag waren we uitzonderlijk nog een hele dag in Maroua. Dit omdat er die avond een Vlaamse avond plaatsvond . Zondag gingen we dus zelf maar eens op zoek naar wat vitaminen en iets lekker om te maken. Ik en Jeroen gingen naar de uitgedroogde rivier waar een grote markt plaatsvond. Je vindt daar groeten en fruit van hier, fietsen, materiaal voor fietsen, kruiken, matten, hout, schoenen, kleren, stoffen maar ook wel vlees en vis in de zon. Maar toch hebben we echt genoten van onze boodschappen. We kochten bananenmango’s, avocado’s, tomaten en ajuinen. Hier hebben we in de middag guacamolé van gemaakt en op ons stokbrood gesmeerd. Het deed deugd om zo veel lekkers te eten. In de week in ons gezin eten we heel vaak hetzelfde en ook amper fruit. Wij vroegen ons af hoe dat kwam, hier is zoveel. Maar voor de mensen van hier is zelfs hun eigen fruit te duur. Naar de westerse landen worden dan nog hun beste waren geëxporteerd en de gewone bevolking van hier, zal geen avocado’s of bananenmango’s eten. Dat was toch even schrikken. De tomaten, sla en ajuinen stonden nu wel heel goedkoop en daar eten de mensen  wel van.

Hier ben ik weer

Hey allemaal
Hier ben ik weer met een berichtje uit Mokolo. Deze week heb ik mijn eerste lesmomentjes gehad. Ook hebben we nog geobserveerd in de CP, CE1,CE2 en de klassen intégrées. De laatsten zijn de klassen met de dove kinderen. Het was heel interessant. 
Het is niet gemakkelijk om je lessen te bedenken, je hebt geen materiaal, handleiding, leidraad  en dan heb je nog eens de vertaling naar het frans. Een hele middag heb ik gewerkt voor één lesje. Ik heb tekeningen gemaakt bij de nieuwe woordenschat, woordkaartjes geschreven en een liedje bedacht op een bestaande melodie om de woorden te memoriseren. Eigenlijk was ik blij met het resultaat, het was heel lang geleden dat ik nog eens getekend had. Bij ons haal je alles van het internet, hier is dat niet evident, in Mokolo is het een uitzondering als je ooit al eens op het internet bent geweest. Het jammere is wel dat je er bij ons voor kan zorgen dat je het didactisch materiaal lang kan blijven gebruiken, je lamineert het, klasseert het … Hier maak je een tekening, je gebruikt ze één keer en ze is vuil van het zand of het stof … De leerkrachten doen de moeite al lang niet meer. Ik begrijp hen ook wel ze hebben een heel laag loon, en gaan zelf niet investeren in papier en kleurpotloden. De leerkachten zouden door de staat moeten gemotiveerd worden om hen in te zetten voor hun klasje.

Hier enkele sfeerbeelden van ons schooltje in Mokolo

Dit was het klasje waar ik de eerste keer in heb lesgegeven. Het zijn maar liefst 71 kinderen.

De bergen in Mokolo

Vorige week zondag zijn we met de kindjes van de buren de bergen ingetrokken.

De eerste observatiedagen in het schooltje in Mokolo

Hey,

De school in Mokolo is enorm groot. Het is een private Katholieke school. Hier in Kameroen is er een groot verschil tussen de soorten scholen. De publieke scholen hebben een minder goede naam, veel kinderen komen niet naar school, er zijn ook weinig regels. Dan heb je de tweetalige scholen waar ze veel lessen volgen in het Engels, je hebt ook islamitische scholen waar ze ook Arabisch krijgen. Tenslotte onze school en dat is een Katholieke school, hier krijgen ze ook engels als taalvak maar er wordt geen wero of wiskunde in het Engels gegeven. Hier is de officiële taal het Frans. In onze stageschool zijn er 20 klassen. Er zijn 15 klassen voor de lagere school en 5 klassen voor de dove kinderen. Zij zitten op onze school op internaat.
Hoe verliep nu de observatie? Ik ben gestart met observeren in CM1. Dat is het vijfde leerjaar bij ons. Ik stond bij monsieur Jasmin, dat is de leerkracht die vorig jaar ook mee naar België is geweest. Hij is de beste leerkracht van de school. Tijdens de observatie zag je goed dat hij een bepaald lespatroon volgt. Bij ons is dat een creatieve lesinstap of een korte herhaling, nadien ga je over tot de kern die je op verschillende manieren kan aanpakken. Ik denk aan een hoekenwerk, debat, instructie … Tenslotte sluit je af met een leuk slot, evaluatie of een extra inoefenmoment. Hier in Mokolo is het anders. Je start de les met een oefening, tekst, probleem. Je laat de leerlingen het bekijken en oplossen, je verbetert het of geeft extra uitleg klassikaal en je geeft een tweede oefening.  Na de uitleg schrijft de leerkracht enkele oefeningen op het bord. Deze moeten de leerlingen dan maken op hun lei (ardoise) en nadien worden de oefeningen verbeterd. Tenslotte het slotmoment, is de geziene theorie overpennen vanop het bord in hun schriftje. Dit is dan ook het enige bezit van schoolmateriaal. Alles wat ze leren wordt door hen zelf overgepend. De lessen lijken dus een eeuwigheid te duren omdat er heel vaak overgepend wordt. Na het overpennen, gaat de leerkracht nog even na of ze de leerstof kunnen rubriceren. Het laatste halfuurtje is dan een papegaaiendrilmoment. Als je een negatieve toon in mijn berichtje leest is dit niet de bedoeling. Want zonder materiaal, werkboeken, handleidingen …. Is het heel knap wat die leerkrachten die leerlingen allemaal bijbrengen. Er zitten een heleboel knappe koppen in de klassen. Nu wil ik wel nog zeggen dat niet alle leerkrachten evenwaardig zijn.  Je ziet een duidelijk verschil. Er zijn leerkrachten die de leerlingen enkel laten overpennen, er zijn er die bewegingstussendoortjes invoeren, er zijn er die toneeltjes laten spelen om lecture of nieuwe woorden aan te brengen… Er is dus wel degelijk een groot verschil in kwaliteiten.
Dit was even een theoretischer berichtje, hopelijk hebben de toekomstige leerkrachten hier iets aan.

Groetjes,
Annelies

Fête de la jeunesse

Hallo,
Op zaterdag 11 februari was het fête de la jeunesse (het is ook de verjaardag van mijn mama).Dit was pas een feest! Al heel de week maakten de kinderen zich klaar voor de grote manifestatie, heel het land was er mee bezig. De haren werden gelegd, de kleren werden ontworpen… Alle scholen willen zich van hun sterkste kan laten zien. Op de dag zelf verzamelden de geselecteerde kinderen van de school van Monsieur Hakda op de koer.  Alle leerkrachten waren er ook. Ze hadden allemaal een mooi pakje voor het feest, wij kregen dit normaal ook. Maar omdat we zo laat in Mokolo aankwamen, was er geen tijd meer om dit nog te maken. Ze gaan ze wel nog voor ons maken als souvenir. Eens we op de stade waren begonnen alles scholen te defileren, te dansen, te zingen. Het is heel fijn om te zien.  Het enige wat echt moeilijk was, was de hitte. We stonden uren in de zon. Ik ben even het bewustzijn verloren omdat ik het niet meer kon houden. Normaal sta je hier nooit zolang in de zon. Meteen stonden er  tientallen mensen rond mij. Het rode kruis bracht me met een ambulance naar het ziekenhuis er rechtover, ik was al snel bij bewustzijn en zei heel de tijd dat dit niet nodig was, het was gewoon de hitte. Maar ze wouden niet luisteren. Eens in het ziekenhuis kwam er een dokter bij mij, ik vertelde dat het niet mijn suiker was, gewoon de verandering van het klimaat, de hitte en de drukte. Nadien lieten ze mij gaan, Jeroen was heel de tijd bij mij, ook de directeur en twee leerkrachten bleven bij mij. Maar het was allemaal niet zo erg. Elke belg die daar 4 uur zou rechtgestaan hebben, zou het moeilijk krijgen. Monsieur Hakda zei me ook dat dit normaal nooit gebeurt .In de middag zijn de mensen thuis. Maar op een dag als deze was het anders.  Na de heisa en de mooie manifestatie, gingen we met de leerkrachten eten en drinken. Het was heel gezellig. Er werd veel gelachen en ik voelde me echt goed in het lerarenkorps.

Liefs Annelies

Eerste ervaringen

Hallo,
Mijn eerste grote bericht op de blog. Ik heb veel te vertellen. Toen we aankwamen in Yaoundé voelde ik me fantastisch, ik had echt zin in de uitdaging. Yaoundé was voor mij meteen echt Afrika. Obama hielp  ons met de eerste stappen, we gingen bij hem eten, hij liet ons de zoo zien, we bezochten ook een schooltje in Yaoundé. ..  Ik  stond versteld van het goede schooltje in Yaoundé, deze school was heel goed georganiseerd, er waren weinig middelen , maar de leerlingen leerde veel en op verschillende leergebieden. Ze kregen al van in de kleuterklas  schrift (schrijfdans) en taal. Ook de muzische momenten ontbraken niet. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van, ik dacht ik kan het nooit zo goed als de leerkrachten van hier. Maar het  gevoel  me meteen thuis te voelen in Kameroen bleef niet duren.
Na  onze week in Yaoundé  besloten we de trein te nemen, het vliegtuig was volzet en we zouden te laat aankomen in Mokolo voor het fête de la jeunesse. We wisten goed dat dit een zware rit zou worden. Maar we dachten enkel zwaar in de zin van vermoeiend. Sociaal emotioneel was het nog veel zwaarder. Toen we aankwamen aan het station werd ik overweldigd door angst, duizenden mensen stonden te wachten. Ze spraken ons voortdurend aan. Onze valiezen werden meteen uit de koffer gehaald. Ik werd bang, ze hadden ons gezegd ons bagage steeds goed bij te houden, we kregen gewoon de kans niet. Ze plaatsen 2 hele zware valiezen op hun hoofd en weg zijn ze. Ik zou hen heel graag betrouwen maar de sfeer gaf me een ander gevoel. Uiteindelijk was alles in orde, ze vroegen alleen heel veel geld voor het dragen van de valiezen. Gelukkig was Obama er nog om te onderhandelen. Na een tijdje op de trein kwam ik weer tot rust. Er zijn heel veel lieve, vriendelijke en gastvrije mensen in Kameroen zoals Monsieur Willy Obama, Marcel … maar er zijn ook mensen die je niet mag vertrouwen en soms weegt deze angst. Na 2 uur vertraging vertrok de trein. Alles liep goed. De verloofde van Obama had ons gezegd, dat er op de trein steeds iemand moest wakker blijven. We wisselden dus af, even slapen, even waken over de valiezen … Om zes uur werden we wakker  nog 2 uur rijden en we zouden aankomen  in Ngaoundre, daar zouden we voor een  de bus nemen naar Maroua, deze rit zou 7 uur duren. Maar zo liep het niet. De trein kreeg een probleem, hij viel stil. Ze kregen hem niet meer aan de praat en daar stonden we dan midden in een groen woud. Na 2 uur start de trein, hij kan wel niet sneller rijden dan 10 km per uur. We doen er 5 uur over om  tot in het volgende station te geraken. Daar wordt een nieuwe locomotief aan de trein gekoppeld. Uiteindelijk zijn we om 4 uur in de middag in Ngaoundre geraakt. We waren ongelofelijk blij. Er stonden ons alweer mensen op te wachten voor de valiezen. Nu waren we gelukkig al iets beter in het onderhandelen.  Eens we aan het station waren om de bus te nemen waren we gerust. Om 5 uur in de namiddag zaten we op de bus. Hier gingen we dan voor alweer  een lange rit. Deze rit verliep goed. Om 1 uur ’s nachts kwamen we aan in Maroua, daar staat Monsieur Mahama ons op te wachten. We mochten een nachtje in het accueil van het seduc verblijven, de dag nadien zouden  ik en Jeroen naar Mokolo vertrekken.  In het accueil hadden ze nog eten en drinken voorzien. Heel fijn om zo ontvangen te worden. De dag nadien liet Mahama ons Maroua en de omgeving van het accueil , de bureaus van het CDD en het Seduc en enkele scholen van hem zien… Nadien reisden ik en Jeroen door naar Mokolo. Monsieur Hakda ontving ons goed, mijn gezin was  er klaar voor. Jeroen moest nog even wachten. Hij moest nog een nachtje  bij de priesters blijven. Mijn gezin is heel goed, het is hetzelfde gezin als dat van Iris. Ik voelde me meteen goed. Toch kreeg ik na deze dag een enorme klop. Er was veel gebeurd en het contrast tussen de stad en Mokolo was groot. Ik had het er allemaal moeilijk mee. Ik denk dat ik dat gevoel als een schok kan beschouwen. Ik had me heel goed gevoeld in Yaoundé en schrok een beetje van Mokolo. Er leven nog heel veel mensen met niets, het drinkbaar water kost hier net geen euro. Terwijl ze leven met 2 euro per dag. Het is dus echt goud. Ook het besef van de afstand was niet eenvoudig, we deden er een week over om hier te geraken, als er ooit iets zou zijn doe je er dus ook lang over om terug te geraken. Maar deze negatieve gevoelens zijn met ups en downs. Nu voel me al weer beter en ben ik klaar voor de lessen en projecten.

Groetjes

Annelies

Bezoekjes

Hey allemaal,

Nu het nog kan zet ik nog snel iets op mijn blog. We zijn nog steeds in de hoofdstad  en daar zijn veel cybercafé's. Gisteren hebben we de zoo bezocht, dit was heel knap. Er was wel een Hyena op Marcel gesprongen. Er zat een hek tussen maar het was verschieten. Deze morgen zijn we naar de mis geweest, heel fijn. dit gaan we elke week doen. Op deze manier integreren we ons goed. ze zouden bij ons ook meer moeten zingen. Dat is veel aangenamer. Zelfs de allerkleinsten zingen mee.

Tot snel,

Annelies

Eerste dagen in Kameroen

Hey allemaal,

Ik kan nog niet veel schrijven maar toch al een klein berichtje. We zijn goed geland in Yaoundé, ons vliegtuig had 2uur vertraging maar dat was geen probleem. Toen we toekwamen was het hier nog 28 graden. Obama vangt ons goed op en we mogen alle vragen stellen die we willen. Afrika is mooi, het vele getoeter, het lawaai, het enthousiasme neem ik er graag bij. Gisteren zijn we 's avonds iets gaan drinken en het was lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. Het vliegtuig dat we dinsdag zouden nemen is al volzet. Nu bekijken we andere mogelijkheden om zo snel mogelijk in Mokolo te geraken. Obama garandeert steeds onze veiligheid, hij heeft overal connecties.


Vele lieve groetjes,
Annelies